Հակովիկ վկա

Հազկերտ Ա-ի օրոք պարսիկ մի ազնվական, որն իր ընտանիքով քրիստոնյա էր դարձել: Իր թագավորի հետ այնքան սիրով էր կապված, որ վերջինիս թախանձանքներին չդիմանալով՝ վերադարձավ պարսից կրոնին: Իր այս տկարության համար մայրը և քույրը խիստ հանդիմանեցին նրան, որից հետո Հակովիկը զղջաց և կրկին ամբողջ սրտով վերադարձավ ճշմարիտ հավատին: Թագավորը, երբ իմացավ, փորձեց կրկին կրակապաշտության վերադարձնել նրան, բայց այս անգամ անկարելի եղավ Հակովիկին հավատքից շեղել, որից էլ թագավորի նախկին համակրանքը զայրույթի փոխվեց և հրամայեց նրան կտոր-կտոր անել: Սկսելով նրա մատներից՝ մեկ առ մեկ կտրեցին դրանք, ապա ամբողջ ձեռքերը և բազուկները և ապա նույն կերպ կտրեցին ոտքերի մատները, ոտքերը և սրունքները: Այս պատճառով էլ կոչվեց «բազմահատ»: Այս ամբողջ խժդժուկ չարչարանքների մեջ ինքն անդադար աղոթում էր Աստծուն և բարեխոսում էր աշխարհի համար: Ի վերջո գլխատելով՝ նրան հավերժորեն միացրեցին իր հավիտենական Զորագլխին՝ Հիսուս Քրիստոսին, 421 թ.-ին:

Տոնում ենք Հիսնակիի երկրորդ երկուշաբթի օրը:

Իրավափառ

«Իրավափառ» անունը հունարեն «Թեմիստոկլես» ձևի հայերեն թարգմանությունն է, հետևաբար այս հունական ձևով է նա հիշատակվում հույն և լատին տոնացույցներում:

Նա Փոքր Ասիայի Լիկիա գավառում՝ Մյուռա քաղաքի մոտակայքում, Դեկոս կայսեր (249-251) օրերին բնակվող մի հովիվ էր: Երբ կայսեր հալածանքների ժամանակ, Փնտրողները հանդիպեցին Թեմիստոկլեսին և հարցրեցին, թե արդյո՞ք տեսել է այն մարդուն ում փնտրում են, որը մի երևելի քրիստոնյա էր՝ Դիոսկորիտես անունով, նա համարձակությամբ պատասխանեց. «Ես նրան թաքցրել եմ և բոլորովին մտադիր չեմ հայտնելու նրա թաքստոցի վայրը»: Ձերբակալելով նրան տարան օրվա դատավորի մոտ, որի հարցադրումներին քաջ պատասխաններ տվեց: Ծանր չարչարանքների ենթարկվեց և ի վերջո երկաթե փշերի վրա քաշկռտվելով Աստծո ծառա Իրավափառն ավանդեց իր հոգին 249 թ.-ին:

Տոնում ենք Հիսնակիի երկրորդ երկուշաբթի օրը:

«Համաքրիստոնեական Սուրբբեր», Շնորհք արքեպս. Գալուստյան, «ԳԱՆՁԱՍԱՐ» մատենաշար, Երևան1997 

Արևելահայերենի փոխադրեց՝ Վաչագան սրկ. Դոխոլյանը