Անընչության մասին

Ոմն եղբայր կամեցավ կրոնավոր լինել, գնաց ծերի մոտ և նրան հայտնեց այդ: Ծերը նրան ասաց. «Չե՛ս կարող», իսկ նա ասաց` կա­րո՛ղ եմ: Ծերն ասաց. «Եթե կամենում ես կրոնավոր դառնալ, գնա՛ բա­ժանի՛ր քո ունեցվածքը և ե՛կ նստի՛ր քո սենյակում»: Եղբայրը գնաց, բաշխեց իր ունեցվածքն աղքատներին, սակայն թողեց հարյուր դահե­կան և այդպես եկավ ծերի մոտ: Ծերը ցույց տվեց այն սենյակը, որտեղ նա պետք է նստեր: Եվ նա նստեց: Մի քանի օր անց նրա խորհուրդ­ներն ասացին. «Խցիդ դուռը հնացել է, նորոգի՛ր դա»: Եկավ և ծերին պատմեց, թե խորհուրդներն իրեն հանգիստ չեն տալիս խցի դուռը նորոգելու համար: Ծերը նրան ասաց. «Չասացի՞ քեզ, թե բաժանի՛ր քո ունեցվածքը: Մնացածն էլ գնա՛ բաժանի՛ր»: Եվ եղբայրն արեց պատվիրածը, սակայն դարձյալ պահեց տասը դահեկան: Որոշ ժամա­նակ անց խորհուրդներն ասացին. «Խուցի ձեղունը հին է և փտած. դու պետք է շինես դա»: Գնաց և պատմեց ծերին: Ծերն ասաց. «Էլի՞ ոսկի ունես. գնա՛ դա էլ բաժանի՛ր, որ հանգստանաս»: Եղբայրը գնաց այդ տասը դահեկանն էլ բաժանեց և գալով` ծերին ասաց. «Հրաժարվեցի ամեն ինչից, հա՛յր, ըստ քո խոսքի»: Ծերն ասաց. «Բարի գործ արե­ցիր: Հիմա գնա նստի՛ր քո սենյակում»: Նա գնաց նստեց այնտեղ և լռության մեջ ապրեց իր ողջ կյանքում:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016