Անընչության մասին

Պատմեցին մեզ հայրերը, թե Աստծո շնորհների արժանացած մեծ մի ծեր կար, և նրա անունը հռչակվեց ողջ երկրում` իր մեծ առաքի­նության և կենցաղավարության համար: Թագավորը, լսելով նրա համ­բավը, կանչեց նրան իր մոտ` օրհնություն ստանալու նրանից, պահեց նրան իր մոտ բազում օրեր, շատ ու շատ բաների մասին խոսեց նրա հետ և մեծապես օգուտ քաղեց, ապա մեծաքանակ ոսկի տվեց նրան և արձակեց: Իսկ ծերը, վերցնելով այն, գնաց իր տեղը և սկսեց գյուղ շինել ու բազմապիսի լավագույն ստացվածքներ ձեռք բերել և շատ հարստացավ: Սրանից հետո նրա մոտ բերին մի դիվահարի, որպեսզի, նախկին սովորության պես, հանի նրա միջից դևը: Ծերը դևին ասաց. «Դո՛ւրս եկ այդ արարածի միջից»: Դևը նրան ասաց. «Այլևս քեզ չեմ լսում»: Ծերը նրան հարցրեց. «Ինչո՞ւ չես լսում»: Դևն ասաց. «Նրա համար, որ դու դարձար մեզանից մեկը, թողեցիր Աստծո ճանապարհը, մոռացար նրան և քո անձը տվեցիր աշխարհիկ հոգսերին. դրա համար չեմ լսում քեզ և դուրս չեմ գալիս սրա միջից»: Եվ չկարողացավ հա­նել դևին, քանզի ինչքեր ունեցող կրոնավորը իրապես Աստծու ատե­լիներից մեկն է, ում Տերը ոչ միայն չի լսում, այլև իր երեսը դարձնում է նրանից:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016