Արիության և համբերության մասին

Մի անգամ հայր Մակարիոսը գնաց հայր Անտոնիոսի մոտ, և երբ բախեց դուռը, հայր Անտոնիոսը դուրս եկավ և հարցրեց. «Ո՞վ ես դու»: Եվ նա ասաց. «Ես Մակարիոսն եմ»: Ծերը փակեց դուռը և նրան թողեց դրսում, իսկ ինքը մեկ ժամի չափ այդպես մնաց խցի ներ­սում: Բայց երբ տեսավ Մակարիոսի համբերությունը, բացեց դուռը և ուրախությամբ ընդունելով նրան` ասաց. «Շատ ժամանակից ի վեր ցանկանում էի քեզ տեսնել, քանզի շատերից էի լսել քո մասին»: Եվ հյուրընկալելով` սիրով հանգստացրեց նրան, որովհետև մեծ դժվա­րությամբ էր եկել հեռվից: Երբ երեկո եղավ, հայր Անտոնիոսը թրջեց արմավենու ճյուղերը, որ գործի: Ասաց Մակարը. «Եթե թույլ տաս, ես էլ ինձ համար կթրջեմ»: Անտոնիոսն ասաց. «Դո՛ւ էլ թրջիր»: Մա­կարիոսը մի մեծ խուրձ խոնավացրեց, և նստելով երկուսով միասին՝ երեկոյից մինչև առավոտ արմավ էին հյուսում և հոգեշահ զրույց էին վարում, իսկ հյուսվածքը պատուհանից դուրս էին երկարում` այրի պատի տակ: Երբ տեսավ Մակարիոսը բավականին երկար հյուսվածքը, ասաց. «Բազում զորություններ են դուրս գալիս այս երանելի ձեռքե­րից»: Ահա այդպիսին էին երանելիները գործի մեջ և մեծամեծ վաստակներում, հատկապես հոգևորի մեջ և հսկման աղոթքներում:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016