Արթուն և զգաստ լինելու մասին

Ծերերն ասացին. «Երբ մարդը նոր է գալիս կրոնավորության, Տերը դևերին թույլ չի տալիս, որ ուժգին պատերազմեն նրա դեմ, որպեսզի նրանցից վախեցած` իր ձեռնարկումն իրեն օտար չթվա և չդառնա դեպի աշխարհ: Իսկ երբ հարատևում է նրա մեջ, ուսա­նում և ուղղվում է, այնժամ վրա են հասնում դևերի պատերազմները, մարմնավոր ցանկությունների եռքը ու ախտերի ալիքները, իսկ երբ դրանցից ակամա վհատվում է, նրան ընդառաջ են գալիս խոնարհու­թյունը, ողբերն ու արտասուքները, միայն ինքն իրեն մեղադրելն ու դատելը: Այս փորձություններից ինքը սովորում է և ուրիշներին էլ է սովորեցնում համբերություն, փորձ և դատաստան, և դրանից մղված դիմում է իր Փրկչին՝ բազում արտասուքներով: Բայց շատերին դժվա­րին թվաց այս բանը և խռովյալ մտքով ու մթագնած սրտով ինքնա­սպան եղան՝ սրով, ոմանք էլ այդչափ տրտմությունից գահավեժ լինե­լով` կորան, և այսպես հայհոյության դևից խոտորվելով` արեցին այդ: Ուրիշներն էլ մարմնի պատերազմի եռքից դրդված` կտրեցին իրենց անդամները, մյուսները դարձյալ պոռնկական ախտի գերառատու­թյունից հիմարացան, և դևերից լլկված` կանանց բերեցին և բնակեց­րին իրենց մոտ: Սակայն մենք կարճամիտ չլինենք և չհուսահատվենք, այլ ամրապնդենք մեզ՝ արիաբար դիմակայելու մեզ վրա եկող թշնամու բոլոր պատերազմներին: Մեզ վրա նեղություններ հասնելիս գոհա­նա՛նք Աստծուց և Նրան հանձնենք մեր բոլոր հոգսերը»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016