Աստծո փառքի մասին

Սաստիկ անձրև էր գալիս: Ես կանգնել էի մայրուղու շրջադարձին և փորձում էի մեքենա կանգնեցնել՝ Նովոսիբիրսկ գնալու համար: Ճանապարհի այդ հատվածը շատ վտանգավոր է՝ կտրուկ շրջադարձ է, և եթե մեքենան վատ եղանակին արգելակի այդտեղ, ապա կարող է դուրս թռչել ճամփեզր: Բոլոր մեքենաները անցնում-գնում էին իմ կողքով: Արտասահմանյան արտադրության մի սև մեքենա էլ նախ անցավ կողքովս, հետո արգելակեց, վարորդը ետ քշեց մեքենան ու մոտեցավ ինձ: Դուռը բացվեց: Վարորդը՝ հարավցու արտաքինով մի մարդ, ասաց. «Նստիր, թանկագի՛ն»: Ես՝ ամբողջովին թրջված, նստեցի թանկարժեք մեքենայի կաշվե նստատեղին: Մեքենան շարժվեց, մենք զրույցի բռնվեցինք: «Որտեղի՞ց այստեղ հայտնվեցիր»,- հարցնում է վարորդը: «Ես Աստծո սպասավոր եմ,- պատասխանում եմ,- գնում եմ ընտանիքիս մոտ»: «Լսիր, իսկ կարո՞ղ ես ընկերոջս համար աղոթել: Նրա անունը Մահմուդ է: Նա մի գլուխ խնդիրներ ունի կնոջ ու երեխաների հետ, բիզնեսի մեջ… Դու սպասավոր ես, Աստված քեզ կլսի»: Ես աղոթեցի Մահմուդի համար, նրա սրտի համար, որ Աստված գործի այնտեղ: Հասանք ճանապարհի այն հատվածը, որտեղ մեր ճամփաները պիտի բաժանվեին: Ես շրջվում եմ, որպեսզի հրաժեշտ տամ և տեսնում եմ, որ ուղեկիցս լալիս է: Հորդ արցունքներ են հոսում նրա աչքերից: «Գիտե՞ս, թե հիմա ինչ արեցիր»,- ասում է նա: «Ի՞նչ է պատահել»,- հարցնում եմ: «Դու կյանքս փրկեցիր,- պատասխանում է:- Մահմուդը ես եմ: Ես անտառ էի գնում, որ կախվեմ: Հանկարծ ճանապարհին քեզ տեսա և մտածեցի կյանքիս վերջին մարդու հետ խոսեմ…» Մենք դեռ մի ժամ էլ խոսեցինք ու լաց եղանք նրա հետ: Հետո նա երջանիկ տուն գնաց՝ ընտանիքի մոտ: Ես հասկացա, թե Տերն ինչու թույլ տվեց, որ կանգնեմ ճանապարհի այն հատվածին, անձրևի տակ: Եվ սա պատմում եմ, ոչ թե իմ մասին ասելու համար, այլ ուզում եմ Աստծո փառքի մասին վկայել:

Եվգենի Բախմուտսկի

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի