Աստծուն և ընկերոջը սիրելու մասին

Երկու ծերեր միասին էին բնակվում բազում տարիներ և երբեք չէին վիճել իրար հետ: Մի օր մեկը մյուսին ասաց. «Ե՛կ մենք էլ կռվենք իրար հետ, ինչպես մարդիկ»: Եվ մյուսն ասաց. «Չգիտեմ, թե ինչպես է լինում կռիվը»: Այս մեկն ասաց. «Ահա ես մեջտեղում մի աղյուս կդնեմ և կասեմ. «Սա իմն է», իսկ դու կասես. «Ո՛չ, իմն է»: Սրանից կսկսվի խառնակություն և կռիվ»: Եվ վերցնելով կավե աղյուսը՝ դրեց մեջտեղում, և մեկն ասաց. «Սա իմն է», երկրորդն ասաց. «Ո՛չ, իմն է», և առաջինը բարկությամբ ասաց. «Ո՛չ, իմն է», իսկ երկրորդը հեզու­թյամբ ասաց. «Եթե քոնն է, վերցրո՛ւ և գնա՛ այստեղից»: Եվ չկարո­ղացան կռվել միմյանց հետ, այդպես հեռացան և չխռովեցին իրարից, որովհետև ընկերասիրություն էին սերտել և խաղաղություն սովորել, և օրինակի համար անգամ չկարողացան կռվել, գեթ ճանաչելու հա­մար` ինչպես է լինում և ինչպիսին է այն:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016