Աստվածային և ուղիղ դատաստանի մասին

Մի ժամանակ մեր Քրիստոս Աստծո քաղաք Երուսաղեմի ար­քեպիսկոպոս եղավ Ամովս անունով մեկը: Եվ այս Ամովսը սատանայի ներգործությամբ կրոնավորատյաց էր, թեև ինքն էլ սուրբ սքեմ էր հա­գած, որին անարժան գտնվեց: Աստծո թողտվությամբ ոմն կրոնավոր ընկավ փորձության մեջ, և այս Ամովսը, հավելումն այլևայլ պատիժ­ների, մերկացրեց կրոնավորին հրեշտակային զգեստից` փոխարենը հագցնելով խոզի, և այս տեսքով հանեց նրան քաղաքի փողոցները: Այդ գիշեր երևաց նրան սուրբ Հովհաննես Մկրտիչը և հանդիմանեց նրան` ասելով. «Այդպես արեցիր և անարգեցիր իմ զգեստը, ուստի իմ իրավունքը կպահանջեմ քեզնից դատաստանի օրը` Քրիստոսի ահա­վոր ատյանում»: Եվ նա զարթնելով՝ դողէրոցքի մեջ ընկավ, ապա գնաց և քաղաքից դուրս կանգնեցրեց տաճար՝ սուրբ Հովհաննես Մկրտիչի անունով` սուրբ Ստեփանոսի տաճարին դեմ հանդիման: Երբ ավար­տեց տաճարի կառուցումը, զարդարեց ու հարդարեց այն ամբողջու­թյամբ, ապա սուրբ սքեմը անարգելու մեղքի համար թողություն էր աղերսում` մեծամեծ հառաչանքներով, պահեցողությամբ և հսկում­ներով: Երկրորդ անգամ երևաց նրան սուրբ Հովհաննես Մկրտիչը և ասաց. «Ճշմարիտ եմ ասում քեզ. եթե հինգ տաճար էլ կառուցես՝ ավե­լի լավը, քան սա, որ ինձ համար շինեցիր, չեն թողնվի քո մեղքերը, որ գործեցիր իմ հանդեպ, այլ դատաստան կտեսնեմ քեզ հետ այն զար­հուրելի օրը»: Եվ նույն ժամին էլ հեռացավ նրանից: Դարձավ Ամովսը կրոնավորությունից դեպի մարդկային կենսակերպի, և ովքեր տեղյակ էին այս ամենին, պատմեցին աստվածակիր հայրերին, և նրա անունը ջնջեցին սուրբ պատարագից մեր Քրիստոս Աստծո քաղաքում:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016