Աստվածային և ուղիղ դատաստանի մասին

Միաբանության եղբայրներից մի քանիսը գնալով հասան անապատ և մտնելով ոմն մենակյացի մոտ` նրա կողմից ցնծագին ընդունելություն գտան: Ըստ  անապատականների  սովորության՝  տեսնելով, որ նրանք հոգնատանջ են, իսկույն սեղան գցեց նրանց առաջ և ինչ ուներ հյուղում` նրանց առջև դրեց և հանգստացրեց նրանց: Եվ երբ երեկո եղավ, տասներկու սաղմոս կարդացին, նույնպես և՝ գիշերը: Եվ մինչդեռ ծերն արթուն էր, լսում էր նրանց խոսակցությունը, որ իրար ասում էին. «Անապատի մենակյացներն ավելի լավ են հանգստանում և ավելի պարարտ են ուտում, քան մենք, որ միաբանականներ ենք»: Եվ պատրաստվում էին հաջորդ օրը գնալ նրա դրացու մոտ: Ծերը նրանց ասաց.  «Ողջո՛ւյն հաղորդեք նրան ինձանից և ասացե՛ք նրան. «Բանջարդ մի՛ ջրիր»: Եվ դրացին, լսելով այդ, հասկացավ ակնարկը և նրանց մինչև երեկո պահեց անոթի` գործ անել տալով: Երեկոյան երկար աղոթք արեցին, և նրանց ասաց. «Հանուն ձեզ դադար տանք, քանզի հոգնաբեկ եք»: Ասաց դարձյալ. «Սովորություն չունենք ամեն օր ուտելու, սակայն հանուն ձեզ կճաշակեմ մի փոքր»: Նրանց առաջ սեղան դնելով՝ աղ ու հաց, ասաց. «Այսօր ձեր պատվին արժե տոնական ճաշկերույթ անել»: Եվ աղի վրա մի քիչ քացախ լցրեց: Այնուհետև վեր կենալով պաշտամունք արեցին մինչև առավոտ, և առավոտյան ասաց. «Ձեր պատճառով չեմ կարող պաշտամունքի ամբողջ կարգը կատարել, որպեսզի մի փոքր հանգստանաք, քանզի եկվոր եք»: Եվ առավոտյան նրանք կամեցան փախչել, իսկ նա աղաչում էր նրանց և ասում. «Մնացե՛ք այստեղ ևս մի քանի օր, որովհետև ըստ անապատական սովորության, ձեզ չեմ կարող արձակել, եթե նույնիսկ հազար անգամ ընկնեք առջևս, երեք օր ևս մնացեք ըստ պատվիրանի»: Իսկ նրանք տեսնելով, որ չի արձակում, վեր կացան և գաղտնի  փախան:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016