Գրքեր

«Բարի անունը լավ է մեծ հարստությունից»

Ձգտելով մեծին ու բարձրին՝ մարդը երբեմն, անհագուրդ վազքի մեջ մտնելով, կարող է անտեսել անգամ այն սահմանը, որ աստվածատուր է և բնական: Այս ձգտումն էլ կործանում է մարդուն, նա չի ցանկանում ճանաչել իր սահմանները, այլ ագահության մոլուցքով տարված, երազում է այն, ինչ իրենից բարձր է: Մոլությունը, ավելին ունենալու, մոռացնել է տալիս իր ունեցածը, և նա փորձում է բարձրանալ ավելի վեր ու վեր՝ մոռանալով իր բնությունը, մոռանալով, որ վերևից անկումը ավելի սարսափելի է ու սոսկալի:

Ի՞նչն է դրդում մահկանացու մարդուն այդ անհագուրդ վերելքին:

«Եկեք մեզ համար քաղաք կառուցենք և աշտարակ, որի գագաթը հասնի մինչև երկինք: Համբավ ձեռք բերենք ողջ աշխարհով մեկ սփռվելուց առաջ» (Ծննդոց 11:4):

Իսկ ի՞նչ անուն և հիշատակ թողեցին նրանք: Բաբելոնի աշտարակը կառուցողների ջանքերը ապարդյուն անցան. կիսակառույց աշտարակը թողեցին և հեռացան: Աստված տեսնելով, որ նրանք բնական սահմանները խախտելով, նախկին պատուհասը՝ ջրհեղեղը, դաս չունենալով, ոչնչի առջև կանգ չեն առնում, ասաց. «Սրանք մեկ ժողովուրդ են, ունեն մեկ լեզու և սկսել են այդ գործն անել: Արդ ոչինչ չի խանգարում նրանց, որ կառուցեն այն, ինչ կամենում են: Արի իջնենք և խառնենք նրանց լեզուն այնպես, որ ոչ մեկը չհասկանա իր ընկերոջ ասածը»: Տեր Աստված խառնեց ամբողջ երկրի բնակիչների լեզուները և այնտեղից նրանց սփռեց ողջ աշխարհով մեկ, այդ տեղն էլ կոչվեց Խառնակություն (Բաբելոն) (Ծննդոց 11:6-9):

Անդրադառնալով Բաբելոնի աշտարակաշինությանը՝ տեսնում ենք, որ այս ոչ աստվածահաճո ձեռնարկի արմատը մահացու մեղքերից առաջինն է՝ հպարտությունը: Աստվածաշնչյան այս պատմությունը ուսուցանում է՝ անարդյունք է նման կերպով անուն ձեռք բերել: Քանի որ անուն ձեռք բերելու փոխարեն ավելի շուտ կշտամբանքի խոսքեր կարող են հետևել՝ թե ինչպե՞ս կամ ո՞ւմ փողով է կառուցվել այս կամ այն շինությունը: Նման խոսակցությունները անուն, համբավ, իսկ առավել ևս բարի անուն թողնելու մասին բնավ չեն խոսում:

Իսկ բարի անուն և հիշատակ թողնելու մասին Սբ. Հովհան Ոսկեբերանը հետևյալ ուղին է մատնանշում. «Եթե քո հարստությամբ օգնես կարիքավորին, այդ կերպ քեզանից հետո կթողնես թանկարժեք քարեր, շքեղ առանձնատներ և այլ հարստություններ: Այդ դեպքում ամեն օր կհիշեն քեզ, մահից հետո էլ կգովաբանեն: Այդպիսի հիշողությունն անմահ է, այդպիսի հիշողությունը քեզ համար պատճառ է հանդիսանում հազարավոր գանձերի, այդպիսի հիշողությունը կթեթևացնի քեզ ծանր մեղքերից և Աստծո առջև կանգնելու խիզախություն կպարգևի: Քո մասին կխոսեն՝ անվանելով քեզ ողորմած, մարդասեր, բարի և առատաձեռն: «Բաժանեց նա ու տվեց աղքատներին. նրա արդարությունը կմնա հավիտյանս հավիտենից» (Սաղմոս 111:9): Այդպես և լինում է հարստության հետ, երբ այն բաժանում ես, է՛լ ավելի է պահպանվում, իսկ պահելու դեպքում այն կործանում է անգամ տիրոջը»:

Աստվածաշնչյան կերպարներից Տաբիթային՝ թարգմանաբար Այծեմնիկին, մահից հետո էլ հիշում էին այրի կանայք:

«Բոլոր այրի կանայք հավաքվեցին Պետրոսի շուրջը. լաց էին լինում և ցույց տալիս այն շապիկներն ու հագուստները, որ Այծեմնիկը իր ողջ եղած ժամանակ կարել էր իրենց համար» (Գործք Առաքելոց 9:39): Եվ նրա բարի անվան հիշատակությունն էլ նպաստեց նրան, որ նա Հիսուս Քրիստոսի անունով կյանքի վերադարձավ:

Տաբիթայի անվան կողքին մի շարք անուններ կարող ենք հիշել թե՛ Սուրբ Գրքից և թե՛ մեր պատմությունից, ովքեր բարի գործերով արժանացել են իրական փառքի և անմահ հիշատակի:

Օրինակ, ինչպես հաստատում է Ասողիկ պատմիչը, Աշոտ Ողորմած արքան (953-977թթ.) իր խոնարհությամբ և ողորմածությամբ գերազանցում էր ամենքին: Բացի եկեղեցիներից կառուցել է նաև հիվանդանոցներ և բորոտանոցներ, որտեղ անձամբ ինքն էր խնամում վարակիչ հիվանդներին: Իրեն սեղանակից կաղերին, կույրերին իր արքայական բաժակով էր մատուցում և գավաթի մեջ մնացածն էլ ինքն էր խմում: Իր առատաձեռնությունը չափ ու սահման չուներ, իր մահից հետո արքայական գանձարանում դրամ չկար, մինչև իսկ զարդերը դրամի վերածելով, բաշխել էր կարոտյալներին:

Վերհիշենք բոլորիս քաջածանոթ ամենայն հայոց բանաստեղծի «Թմկաբերդի առումը» պոեմի հետևյալ հատվածը.

Գործն է անմահ, լա՛վ իմացեք,

Որ խոսվում է դարեդար,

Երնե՜կ նըրան, որ իր գործով

Կապրի անվերջ, անդադար:

Այսպիսով, և՛ Աշոտ ողորմած արքան, և՛ Տաբիթան սիրով և բարեպաշտությամբ էին ապրում Աստծո պարգևած յուրաքանչյուր օրը՝ ունենալով կենդանի հավատք բարի գործերով և իրական հարստություն, որ ենթակա չէ ցեցից և ժանգից փչանալու և ոչ էլ գողերի կողմից հափշտակվելու (Մատթեոս 6:19):

Տիրոջ կամքն է, որ քրիստոնյաները՝ եկեղեցու կենդանի քարերը, իրենց ունակությունների և կոչման համապատասխան, հարստանան բարեպաշտության գանձերով, օրինակ, Նոր Կտակարանում Հովսեփը, Լիդիան, Կրիսպոսը միանգամայն բարեպաշտ կյանք էին վարում իրենց արհեստանոցներում, Ակյուղասը և Պրիսկիղան՝ իրենց ընտանիքում, Կոռնելիոսը՝ զինվորական ծառայության մեջ, Կոստանդիանոսը և Հեղինեն՝ գահի վրա:

Մեծ հարստության տեր Սողոմոն արքան ասում է. «Բարի անունը լավ է մեծ հարստությունից» (Առակներ 22:1), ապա մեկ ուրիշ տեղ էլ գրում է, որ արդարների հիշատակը մնալու է գոհաբանությամբ, բայց ամբարիշտների անունը պիտի ջնջվի (Առակներ 10:7):

 

Կարինե Սուգիկյան

10.05.15
ԲաԺանորդագրվել
Ընթերցել նաև
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․