Ճշմարտության մասին

Կար-չկար մի տաղանդավոր նկարիչ, որի մոտ մի անգամ արքայական նախարարը եկավ և հայտնեց, որ արքան պահանջում է իր դիմանկարը պատկերել: Տիրակալը խիստ բնավորություն ուներ և չնչին դժգոհության դեպքում անգամ կարող էր բանտարկել մարդուն կամ խլել նրա ունեցվածքը: Նա տգեղ տղամարդ էր. ծաղիկն այլանդակել էր նրա դեմքի կեսը և շատ դժվար էր այնպես նկարել, որ նրան դուր գար: Երբ նկարիչը պալատ գնաց, արքան ասաց.

- Դիմանկարս կպատկերես: Եթե ես այն հավանեմ՝ ոսկով կպատեմ քեզ, իսկ եթե ոչ՝ մեղքը քո վիզը:

- Շատ լավ,- համաձայնեց նկարիչը:

- Բայց մի բան պիտի հաշվի առնես,- ավելացրեց տիրակալը,- ես պետք է նման լինեմ ինձ և կեղծիքն ու քծնողներին չեմ սիրում, բայց թույլ էլ չեմ տա, որ ինձ այլանդակ ներկայացնեն: Քեզնից առաջ շատերն են փորձել նկարել ինձ, սակայն մեկն ինձ չափազանց գեղեցիկ է պատկերել, մյուսը՝ չափազանց տգեղ, այնպես որ կամենում եմ, որպեսզի դու ինձ և՛ ճշմարտացի պատկերես, և՛ հմայիչ:

Նկարիչն անցավ գործի և ավարտելուց հետո թագավորը բացականչեց.

- Հանճարեղ է, դու ամենալավ նկարիչն ես, ում ես ճանաչում եմ:

Նկարիչը նրա անվնաս կիսադեմն էր պատկերել և այլանդակված կեսը չէր երևում, ուստի այն և՛ ճշմարտացի էր, և՛ գեղեցիկ:

Ինչպես ասել է փիլիսոփան՝ ճշմարտությունը կրակի պես է, մոտենաս՝ կայրի, հեռանաս՝ կսառչես: Պետք է կարողանալ այնպես ներկայացնել այն, որ չայրի, բայց միևնույն ժամանակ ճշմարտացի մնա:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի