Հանդարտության մասին

Մի եղբայր նստած էր իր խցում, և սատանան նրա մեջ սերմանեց, որ դուրս գա իր խցից՝ ասելով նրան, թե հարկավոր է գնալ այսինչ ծերի մոտ: Իսկ նա ասաց՝ մեկ ուրիշ անգամ կգնամ: Խորհուրդը դարձյալ ասաց նրան. «Եթե հանկարծ ծերը մեռնի, այդպես էլ դու նրան չես տեսնի: Հենց հիմա է պետք գնալ, տեսնել նրան և խոսել հնձի մասին»: Եղբայրն իր խորհրդին ասաց. «Հիմա հնձի մասին խոսելու ժամանակը չէ»: Դարձյալ սատանան նրա միտքը գցեց և ասաց. «Վե՛ր կաց, գնա՛. մինչ ծերին տեսնես և մի քիչ եղինջ հավաքես քեզ համար, հնձի ժամանակը կգա»: Նա ասաց. «Երբ ավարտեմ ձեռքիս մնացած այս մի քանի արմավի ոստերը հյուսելը, կելնեմ»: Իսկ խորհուրդներն ասացին նրան. «Քանի դեռ եղանակը տաք և գարնանային է, վե՛ր կաց, գնա՛»: Եվ նա, ձեռագործը թողած, դուրս եկավ և գնաց, իսկ նրա դրացի ծերը, տեսնելով նրան, կանչեց և ասաց. «Գերյա՛լդ և ավարի՛ գնացողդ, ե՛կ այստեղ»: Երբ եղբայրը մոտեցավ, ասաց. «Դարձի՛ր քո խուցը»: Եղբայրը պատմեց նրան այն պայքարի մասին, որ տեղի ունեցավ իր մեջ: Հետո երբ մտավ իր խուցը, ընկավ գետնին և զղջալով թողություն խնդրեց Աստծուց: Իսկ դևերը բարձր ձայնով աղաղակելով ասացին. «Դո՛ւք, մենակյացնե՛րդ, հաղթեցիք մեզ»: Խսիրը նրա տակ հրի պես այրվեց, դևերը որպես ծուխ ցրվեցին, և եղբայրը հասկացավ նրանց նենգությունը:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016