Հափշտակված պարգևը

Հաճախ մարդը շատ բարիք է գործում, բայց սատանան չնչին հարցերի վերաբերյալ մանրախնդիր հաշվենկատություն է դնում նրա սրտում, որպեսզի նրանից հափշտակի Աստծո այն պարգևը, որին արժանի էր իր բարի գործերի համար:

Մի անգամ, մի վանական հյուր գնաց իր ծանոթ քահանային, ով հայտնի էր իր ողորմություններով: Եվ մի այրի կին եկավ նրա մոտ ու մի քիչ ցորեն խնդրեց նրանից:

- Գնա դույլը բեր, կլցնեմ, կտամ,- պատասխանեց քահանան:

Կինն այդպես էլ վարվեց: Ձեռքով դույլը չափելով՝ քահանան ասաց.

- Շատ մեծն ես բերել:

Այս խոսքերն այրուն ստիպեցին կարմրել: Երբ նա դուրս եկավ, ծեր վանականը հարցրեց.

- Այդ ցորենը պարտքո՞վ տվեցիր, թե՞ անհատույց:

- Անհատույց,- պատասխանեց նա:

- Այդ դեպքում ինչո՞ւ քեզ թույլ տվեցիր այդքան մանրախնդիր լինել ու ամաչեցնել այրուն:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի