Քահանաներ Ծխական խորհուրդ Տիկնանց միություն Երիտասարդաց միություն Ցերեկային կենտրոն 
Քրիստոնյա ընտանիք Հարցազրույցներ Ուխտագնացություն Սոցիալական ծառայություն
Հայրերի Վարքից
1. Հայր Ագաֆոնի մասին ասում են, որ նա երեք տարի բերանում քար էր պահում, մինչև լռել սովորեց (Հարանց վարք):
2. Հայր Սիսոյը մի անգամ իր աշակերտին ասաց. «Հավատա, որ ահա երեսուն տարի է այսպես եմ աղոթում Աստծուն. «Տեր Հիսուս Քրիստոս, պահպանիր ինձ լեզվից», բայց մինչև օրս մեղանչում եմ լեզվով» (Հարանց վարք):
3. Վանքում մի կրոնավոր այնքան լռակյաց էր, որ տասնվեց տարի ոչ մի մարդ նրա բերանից խոսք չէր լսել: Մի անգամ իր խցում հրդեհ էր բռնկվել և քանի գնում, այնքան ավելի էր սաստկանում: Այդժամ սուրբը տեսնելով, որ մարդկանցից այլևս օգնություն չի սպասվում, դիմում է Աստծուն, աղոթելով մտքում, ապա թույլ տալիս իր լեզվին երկու բառ ասելու.«Հուր, կաց»: Զարմանալի էր, նույն ժամին կրակը դադարեց, ապա ամբողջովին հանգեց (Հայելի վարուց):
4. Սուրբ հայր Պամբոն, որ կարդալ չգիտեր, գնաց, որ մի գրագետից սաղմոս սովորի: Երբ լսեց երեսունիններորդ սաղմոսի առաջին տողը, ուր ասվում է. «Զգուշանամ իմ ճանապարհին, որ լեզվովս չմեղանչեմ», չցանկացավ այլևս լսել և ասաց. «Եթե գործով սաղմոսի այս տողը կարողանամ կատարել, այդ ինձ բավական կլինի»: Երբ ուսուցանող վարդապետը հանդիմանեց նրան, որովհետև վեց ամիս չէր եկել իր մոտ, սուրբը պատասխանեց. «Դեռ գործս չեմ ավարտել»: Սրանից հետո տարիներ անց ծանոթներից մեկը նորից հարցրեց նրան, թե սովորե՞լ է այն երեսունիններորդ սաղմոսի սկիզբը: Իսկ սուրբն ասաց.«Երեսունինը տարում հազիվ կարողանամ գործով սովորել» (Հայելի վարուց):
5. Սուրբ ծերերի մեջ կար մեկը, որին Քրիստոս այնպիսի շնորհ էր տվել, որ Սուրբ Հոգու շնորհիվ տեսնում էր բաներ, որ մյուսները չէին տեսնում:
Մի անգամ, երբ եղբայրներով զրուցում էին հոգևոր բաների շուրջ, այնժամ ծերը տեսնում էր եղբայրների մեջ կանգնած ժպտադեմ սուրբ հրեշտակներին, որոնք հաճույքով ունկնդրում էին խոսակցությունն Աստծո մասին: Երբ խոսակցությունը փոխվում էր ունայն թեմաների շուրջ, հրեշտակները տխրելով հեռանում էին զրուցակիցներից, և նրանց փոխարեն հայտնվում էին գարշելի վայրի բորոտած խոզեր, որոնք դևեր էին: Նրանք ընդունել էին խոզի կերպարանք և զվարճանում էին վանականների շատախոսությամբ և դատարկաբանությամբ: Այս տեսնելով, երանելի ծերը գնաց իր խուցը և ամբողջ գիշեր արտասվեց:
Նա ցավով արտասվում էր վանականների հոգևոր սայթաքումների համար: Ծերը տեղեկացրեց և ուսուցանեց վանքում ապրող հայրերին ու եղբայրներին՝ ասելով. «Պահպանեք ձեզ շատախոսությունից և ունայն զրույցներից, որից հոգու համար ծնվում են վնասներ և մահ: Մենք չենք հասկանում, որ նման խոսակցությունների միջոցով դառնում ենք ատելի Աստծուն և Իր հրեշտակներին: Շատախոսությունը տկարացնում է մեր հոգին և միտքը ու այնտեղ ստեղծում մեծ դատարկություն» (Հարանց Վարք):
