Հոր կտակը

Մի հավատավոր մարդ անհավատ որդի ուներ: Հայրը շատ էր տառապում այդ պատճառով, սակայն չէր կարողանում որդու մեջ հոգևորն արթնացնել: Իր մոտալուտ մահը զգալով՝ կանչեց որդուն ու ասաց.

- Մի խնդրանք ունեմ, որ պիտի կատարես:

- Ի՞նչ խնդրանք, հայրի՛կ:

- Իմ մահվանից հետո քառասուն օր այս սենյակն արի ու նստիր տասնհինգ րոպե:

- Իսկ ի՞նչ անեմ այդ ընթացքում:

- Ոչինչ հարկավոր չէ անել: Ուղղակի նստիր: Բայց ամեն օր տասնհինգ րոպեից ոչ պակաս:

Որդին հորը հողին հանձնեց ու ճշտությամբ կատարեց նրա ցանկությունը. ամեն օր սենյակ էր գալիս և ուղղակի նստում: Այդպես անցան քառասուն օրերը, որոնցից հետո երիտասարդն իր կամքով եկեղեցի գնաց ու խորապես հավատացյալ մարդ դարձավ:

Եվ շատ տարիներ անց միայն հասկացավ, թե ինչ իմաստուն կտակ էր թողել հայրը: Նա հասկացել էր, որ երիտասարդների կյանքի ռիթմը շատ արագ էր, ամեն ինչ խելահեղ ընթացքի մեջ էր ու նրանք ժամանակ չունեին հավիտենականի՝ կյանքի իմաստի, իրենց հոգու, անմահության, Աստծո մասին մտածելու: Սակայն, բավական է միայն կանգ առնել, լռության մեջ հայտնվել ու Աստված կթակի սրտերի դռները:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի