Ջրաղացպանը

Կար-չկար մի ագահ ջրաղացպան կար: Նրա փոքր ջրաղացը մի փոքրիկ գետի ափին էր: Անտառի եզրին ջրաղացպանը գետը պատնեշեց մի մեծ ամբարտակով: Ամբարտակի ետևում այնքան ջուր էր հավաքվում, որ մի ողջ լիճ էր դառնում: Հատուկ խողովակով ջուրը մեծ բարձրությունից հոսում էր ջրաղացի անիվին ու շարժման մեջ էր դնում այն: Նա ամեն օր մեծ քանակությամբ ցորեն էր աղում իր ջրաղացում:

Մի անգամ նա մի փոքր ճաք տեսավ ամբարտակի պատին: Մարդիկ խորհուրդ տվեցին անմիջապես վերանորոգել այն, որպեսզի որևէ դժբախտ դեպք չպատահի: Սակայն ագահ ջրաղացպանն ասաց, որ այդ մանրուքի մասին չարժե նույնիսկ խոսել և որ ճաքի միջով անցնող այդ մի քանի կաթիլը չեն կարող ամբարտակին վնասել: Իրականում, նա ուղղակի չէր ուզում ժամանակ ու գումար վատնել վերանորոգման վրա: Երեկոյան ճաքը մեծացավ: Աշխատողներն այդ մասին հայտնեցին ջրաղացպանին ու խնդրեցին փակել այն, սակայն ագահությունը մթագնել էր նրա առողջ բանականությունը:

- Այսօր արդեն ուշ է,- ասաց նա,- սպասենք մինչև վաղը:

Կեսգիշերին ջրաղացպանն արթնացավ ուժեղ աղմուկից: Վեր թռավ անկողնուց, աստիճաններով ցած վազեց ու տեսավ, որ ամբարտակը ճեղքվել է ու ջրով են լցվել իր համարյա բոլոր դաշտերը: Մի փոքր պատճառ, իսկ ինչ մեծ հետևանքներ…

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի