Կատարյալ առաքինության մասին

Հայր Պիմենը պատմում էր, թե. «Ինձ մոտ բնակվում էր մեկը, ով ինձնից վերցրել էր մեծ սքեմն ու ահագին ուտելիք: Նա ինձ ասում էր, թե սաստիկ սիրում է ինձ: Ես նրան ասում էի, թե՝ չգտա մեկին, որ սիրեր ինձ այնպես, ինչպես ես՝ նրան. եթե դու նեղանաս ինձնից, կհեռանաս սիրուցդ, իսկ ես, որքան էլ վիրավորանքներ ստանամ քեզնից՝ չեմ հեռանա քո սիրուց: Եվ որոշ ժամանակ անց նա սկսեց չարախոսել և զրպարտել ինձ, ինչը շատերից էի լսում, որոնք գալիս­պատմում էին ինձ. իսկ ես պատասխանում էի՝ այն ամենն, ինչ ասում է, ճշմարիտ է, քանի որ իր տեսածն է պատմում, սակայն դրանից ավելին էլ կա, որ միայն Աստված գիտե: Նա արդեն հեռացել էր ինձնից, երբ մի օր տեսանք միմյանց: Սիրով ողջագուրվեցինք և սկսեցինք վերստին միասին բնակվել՝ մաքուր սիրով` ոչինչ չհիշելով նախկինում տեղի ունեցածից: Օրերից մի օր, խղճմտանքից ձաղկված՝ ընկավ իմ առաջ և խոստովանեց իր բոլոր ասածները: Ես նրան հիշեցրի իմ կանխավ ասածը և այն, թե շատերից էի լսել նրա չարախոսությունները, սակայն բնավ չէի վրդովվել, այլ միշտ իմ աղոթքներում թողություն էի խնդրում իր համար: Եվ ցույց տալու համար նրան սրտիս անհիշաչարությունը` ասացի. «Մի օր ցավեց աչքս, և ես խաչակնքեցի ու առ Քրիստոս բարեխոս վերցրի քեզ և քո աղոթքները, և իսկույն առողջացա»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016