Քահանաներ Ծխական խորհուրդ Տիկնանց միություն Երիտասարդաց միություն Ցերեկային կենտրոն 
Քրիստոնյա ընտանիք Հարցազրույցներ Ուխտագնացություն Սոցիալական ծառայություն
Խոնարհության մասին
Ոմն եղբայր իր մարմնավոր հոր հետ հրաժարվեց աշխարհից, սակայն չմնացին երկուսով մի վանքում, իսկ որոշ ժամանակ անց եղբայրն իմացավ իր հոր մասին, թե մի դիվահարի բժշկեց: Եվ գնալով ոմն մեծ ծերի մոտ՝ պատմեց այդ մասին և իր անձի համար տրտմելով` ասաց. «Աբբա՛, ահա իմ հայրը առաջադիմելով` մի եղբոր միջից դևը հալածեց, իսկ ես ծուլության մեջ եմ և ոչ մի առաջադիմություն չունեմ»: Ծերը նրան ասաց. «Իրականում, որդյա՛կ, դևեր հանելը կամ բժշկելը առաջադիմություն չէ, քանզի դրանք ոչ թե մարդն է անում, այլ՝ Աստծո զորությունը և կատարողի հավատքը, սակայն շատերը, չիմանալով այդ, բժշկության շնորհից ամբարտավանության մեջ ընկան և կորան: Իսկ ես ասում եմ. եթե մարդ ճշմարիտ խոնարհության գա՝ չկա՛ դրանից ավելի մեծ առաջադիմություն, քանի որ խոնարհը երբեք չի ընկնում. քանզի ով իրեն խոնարհեցնում է ներքև, ո՞ւր պիտի ընկնի կամ ինչպե՞ս պիտի ընկնի, եթե մինչև գետին է իջեցրել իրեն: Իսկ այսպիսի խոնարհության հասած մարդու նշանն այս է, որ ծիծաղում է թե՛ արհամարհանքների և թե՛ անարգանքների վրա»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
