Խոնարհության մասին

Մի տղայի ծնողները հանձնեցին վանք, և որոշ ժամանակ անց եկան նրան տեսնելու, իսկ ծերը եղբայրներից մեկին ասաց, որ կանչեն փոքրիկին: Երբ տղան մոտեցավ աբբային, նա ասաց. «Քեզ ո՞վ կան­չեց»: Ապա ապտակելով նրան՝ ասաց. «Գնա՛ քո խուցը»: Եվ տրտմե­ցին նրա ծնողները, սակայն քիչ անց ասացին նրան. «Հրամայի՛ր, որ փոքրիկը գա և տեսնենք նրան»: Եվ աբբան կանչեց եղբայրներից մեկին և ասաց նրան. «Կանչի՛ր փոքրիկին»: Երբ տղան մոտեցավ ծե­րին, նա ապտակեց նրան և ասաց. «Քեզ ո՞վ կանչեց. գնա՛ քո խու­ցը»: Նրա ծնողները դարձյալ տրտմեցին և ասացին. «Երանի, թե մեր տղան այստեղ եկած չլիներ»: Սակայն քիչ անց դարձյալ, բնական սի­րուց մղված, ասացին աբբային. «Հրամայի՛ր, հա՛յր, որ փոքրիկը գա»: Աբբան մի եղբոր ասաց. «Կանչի՛ր նրան»: Իսկ երբ տղան մոտեցավ ծերին, վերջինս ապտակեց նրան և ասաց. «Քեզ ո՞վ կանչեց. գնա՛ քո խուցը»: Եվ երբ տղան գնաց, աբբան հետ կանչեց նրան, բռնեց ձեռքից, տվեց նրան իր ծնողներին և ասաց նրանց. «Ահա ձեր որդին դարձավ մենակյաց»: Այնժամ ծնողները մեծ գոհունակություն ապրե­ցին և գոհացան Աստծուց՝ իրենց տղայի առաջադիմության համար, որ վկայվեց աբբայի կողմից: Արդ, մենք ևս աղոթենք այսպիսի խոնար­հության հասնելու համար Աստծո օգնությամբ:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016