Մարդու հոգևոր ուղին. վիրտուալից մինչև իրականը

Հարցազրույց Հյուսիսային Կարոլինա նահանգի Հիգրի քաղաքում բնակվող, Շառլոտ և Ատլանտա քաղաքների Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցում ծառայող Արմեն կիսասարկավագ Հարեյանի հետ:

Հոգևոր հայացքը փաստում է այն, որ այսօր վիրտուալ «սարդոստայն»-ը տառապում է բարոյականությունը վտանգող հիվանդությամբ: Ըստ Ձեզ՝ «հիվանդության» տարածումը այսօր կանխվո՞ւմ է ճիշտ չափաբաժին և որակ ունեցող «դեղահաբեր»-ով:

Անսահման համացանցային աշխարհում այսօր հայ երիտասարդությունը բավականին ակտիվ է սոցիալական ցանցերում, որը հանդիսանում է նրանց համար շփման լայն միջոց: Օրինակ, եթե հիվանդությունը ֆեյսբուքում է, ապա այդտեղ պետք է կիրառվեն դեղամիջոցներ և «հիվանդության» ճիշտ կանխորոշում՝ «դեղահաբերի» ճիշտ չափաբաժինն որոշելու համար: Կարծում եմ՝ այս պարագային բուժման լավագույն միջոցն Աստծո խոսքի ակտիվ քարոզչությունն է, որի դեպքում միայն մեծ նվաճումներ կունենանք:

Տարաբնույթ ինֆորմացիոն աշխարհում՝ համացանցում, ամեն վայրկյան առաջարկություն և ընտրություն է կատարվում: Որպես համացանցում ակտիվ քարոզող հոգևորական, ըստ Ձեզ, այսօր մարդիկ որքանո՞վ են հետաքրքրված հոգևորով:

Համացանցում՝ սոցիալական ցանցերից՝ ֆեյսբուքում, հոգևորի նկատմամբ հետաքրքրության աճն օր-օրի նկատելի է, հավատքի շուրջ համախմբված մարդկանց թիվն աճում է, և մենք դարձել ենք ընկերներ, թեև ոչ բոլորս ենք միմյանց հետ հանդիպել: Մի գեղեցիկ սովորություն ձևավորվեց մեզ մոտ, որ ամեն առավոտյան իրար հետ կիսվենք Աստծո խոսքով, եկեղեցու հայրերի գրվածքներով և դրանով սպառազինված ապրենք մեր օրը՝ երեկոյան նորից փառաբանելով մեր Արարչին: Մինչ որևէ գրառում անելը, աղոթում եմ՝ խնդրելով Աստծո առաջնորդությունը: Եթե նախնական շրջանում այդ գրառումները միայն մի քանի հոգի էին հավանում, ապա այսօր նրանց թիվն անհամեմատ աճել է: Մարդիկ հավանելով այն՝ ցանկանում են, որ իրենց ընկերներն էլ այդ մասին իմանան: Գրառման հետ կապված մեկնաբանությունն էլ խոսում է այն մասին, որ խոսքը դիպչել է մարդու սրտին: Եվ այսպես ձևավորվում է Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցու հետևորդների մի խումբ՝ ֆեյսբուքյան մի մեծ ընտանիք:

Համացանցային խայտաբղետ իրականության մեջ մարդը կարող է ակամայից հայտնվել ոչ ճիշտ հոգևոր դաշտում: Ի՞նչ խորհուրդ կտաք այս առումով:

Համացանցից դուրս էլ կա այդ շփոթմունքը: Ոչ ճիշտ հոգևոր դաշտում չհայտնվելու կարևոր դեղամիջոցը Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցու ուսմունքն իմանալն է: Մարդը պետք է ցանկություն ունենա իմանալու այդ ուսմունքը, Ավետարանը կարդա, իմանա, թե ինչ է սովորեցնում ուղղափառ հավատքը: Երբ մարդը զինվի ճշմարտությամբ, արդեն նա թացը չորից կտարբերի, արդեն նա կճանաչի ճշմարտությունը և պաշտպանված կլինի, քանի որ շեղումը կարող է մարդուն կործանման հասցնել:

Ի համեմատություն կենդանի փոխհարաբերության՝ համացանցը հոգևորական- հավատացյալ փոխհարաբերության մեջ ինչ-որ կերպ խոչընդոտող հանգամանք չէ՞ արդյոք, և այն որքանով կարո՞ղ է նպաստել Աստծո պատկերն ու նմանությունը կրող անհատի հոգևոր աճին:

Քանի որ մարդն այսօր վիրտուալ աշխարհում է, իմ կարծիքով կարելի է մարդուն հենց այդտեղ հանդիպել և նրան հետաքրքրել Աստվածային կյանքի քաղցրությամբ: Հոգևորականը, տեսնելով, թե որտեղ է մարդու հետաքրքրությունը, պետք է քայլեր գործադրի՝ առաջնորդելու համար նրան դեպի փրկություն: Համացանցում, եթե հոգևորական-հավատացյալ վիրտուալ փոխհարաբերությունը զարգացում չապրի՝ դառնալով իրական շփում, ապա սխալ ընթացք կունենա և կխաթարվի, քանի որ մենք վիրտուալ արարածներ չենք, այլ Աստծո ռեալ զավակները:

Շաբաթվա ընթացքում համացանցում միմյանց հետ շփվում ենք, իսկ կիրակի օրը՝ Սբ. Պատարագին հանդիպում: Հոգևորական-հավատացյալ ռեալ շփումը դրսևորվում է թե՛ Սբ. Պատարագի մասնակցությամբ, թե՛ ուխտագնացությամբ, թե՛ քարոզներին՝ Աստծո խոսքի շուրջ համախմբվելով, թե՛ ուրախ և տխուր պահերին միմյանց կողքին լինելով:

Հոգևոր աճը նկատելի է. հոգևորականն իր քարոզով իր շուրջն է համախմբում երիտասարդների, ովքեր, ներգրավվելով եկեղեցական կյանք, ակտիվ մասնակցություն են ցուցաբերում այդ կյանքից ներս: Երիտասարդների կյանքում նոր դրական փոփոխություններ են գրանցվում՝ Սբ. Պատարագին իրենց մասնակցությամբ, երիտասարդաց միություն ընդգրկվելով, նոր ընկերներ ձեռք բերելով, նկատելի է դառնում նրանց սերը դեպի Աստված և դեպի մարդը:

Ամբողջ տիերզերքը բարի է, և կարևոր է, թե մարդ ինչպես կգործածի Աստծո կողմից իրեն տրված ամեն մի հնարավորությունը. մեկը փայտից զենքի մի հատված է պատրաստում, մյուսը՝ նստարան, նույնն է պարագան նաև համացանցի դեպքում: Երբ մարդու սրտում սերմանվում է Աստծո խոսքը, և նա տեսնում է հոգևորականի կողմից հոգատարություն, ուշադրություն ու խնամք և անմիջականորեն զգում Սերմանողի՝ Աստծո, մեծ սերը, ապա նա չի կարող փախչել այդ Սիրուց: Մենք Աստծո մեծ ընտանիքի զավակներն ենք, Երկնային Հայրը մեծ ուրախություն է ապրում, երբ տեսնում է, որ իր զավակները սիրում են միմյանց: Ամեն ինչ հարթ կընթանա, եթե փորձենք գործադրել մեծագույն պատվիրանները. «Սիրի՛ր քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, քո ամբողջ հոգով, քո ամբողջ զորությամբ և քո ամբողջ մտքով» և «Սիրի՛ր քո ընկերոջը քո անձի պես» (Ղուկաս 10:27):

Կարինե Սուգիկյան