Ողորմածության մասին

Անապատականներից մեկը պատմեց մի մեծահարուստ մարդու մասին, թե ծանր հիվանդացավ և մահվանից վախենալով` իր հարստությունից աղքատներին բաժին հանեց երեսուն լիտր դահեկան, և երբ առողջացավ, ափսոսում էր իր գանձի համար: Եվ իր մտերիմներից մեկին ասաց. «Զղջացի, որ իմ գանձը բաժանեցի աղքատներին»: Եվ մտերիմն ասաց. «Ընդհակառակը, խնդա՛ և գոհացի՛ր  Աստծուց,  որ ընդունեց քո ողորմությունը և առողջացրեց քեզ»: Իսկ նա ասաց.«Իմ մահը դեռ չէր հասել, իզուր կորցրի երեսուն լիտր դահեկանը»: Մտերիմը նրան ասաց. «Ե՛կ միասին գնանք եկեղեցի և Աստծո առաջ ասա՛, թե ես չեմ նա, ով ողորմություն արեց, այլ սա էր: Աստծո առաջ ձեռքով ինձ ցո՛ւյց տուր և ինձնի՛ց  վերցրու երեսուն լիտր դահեկանը»: Եվ նա ուրախությամբ հանձն առավ, իսկ մտերիմը, վերցնելով երեսուն լիտր դահեկանը, միասին գնացին եկեղեցի: Անմիտ մեծատունը, մտերիմի ձեռքից բռնած, աչքերը բարձրացրեց դեպ երկինք՝ առ Աստված, և ասաց. «Ես չեմ, որ ողորմություն արեց, այլ՝ իմ այս մտերիմը» և ասաց անունը: Եվ երբ վերցրեց գանձը և դուրս ելան եկեղեցուց, ընկավ և մեռավ մեծահարուստը: Եվ ովքեր այնտեղ ներկա էին, ասացին. «Վերցրո՛ւ քո գանձը, որովհետև որպես ողորմություն շահեցիր այն»: Իսկ նա ասաց. «Քավ լիցի, թե ես նման բան անեմ. ես այն Աստծուն տվեցի, այլևս հետ չեմ վերցնի»: Եվ հենց տեղում պատվիրեց, և ամբողջը բաշխեցին աղքատներին, և խիստ գովեցին բոլոր հայրերը և օրհնեցին նրան, որ գնեց ողորմությունը:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016