Պարզ, բարդ շնորհակալությունը

Շնորհակալություն: Ինչ-որ արտասովոր բառ է: Մեծամասնության համար այն ուղղակի սիրալիրությունն է, իսկ ինչ-որ մեկի համար անհաղթահարելի ծանր պարտավորություն՝ հպարտությունը թույլ չի տալիս ասել: Իսկ երբեմն այդ բառը կարող է բժշկել, նույնիսկ հենց այն արտասանողի համար անսպասելի կերպով:

Երկու կին զբոսնում էին քաղաքային զբոսայգում: Մասնակցեցին զվարճալի մրցույթին ու մի մեծ փափուկ արջուկ շահեցին: Երբ մանկական ուրախությունն անցավ, կանայք սկսեցին շուրջբոլորը նայել՝ որևէ փոքրիկի փնտրելով, որպեսզի խաղալիքը նրան նվիրեն:

Շուտով նրանք մոտ հինգ տարեկան մի տղայի տեսան, ով ամուր բռնել էր հոր ձեռքն ու միաժամանակ ոտքի տակ ընկած քարն էր այս ու այն կողմ հրում:

- Տե՛ս ի՜նչ արջուկ է,- տղային մոտ վազելով՝ ասացին կանայք:- Հավանո՞ւմ ես: Վերցրո՛ւ: Շնորհակալություն, որ հանդիպեցիր մեզ և մենք կարողացանք ուրախացնել քեզ:

Որոշ ժամանակ լռելուց հետո տղան ասաց. «Շնորհակալություն»: Բոլորը ժպտացին, բացի տղայի հորից, որը զարմացած տղային էր նայում, իսկ հետո աչքերն արցունքով լցվեցին: Նա բացատրեց, որ տատիկի մահվանից հետո տղան այլևս չէր խոսել և երկարատև լռությունից հետո դա նրա արտասանած առաջին բառն էր: Այնքան պարզ բառ, որը շատերին այնքան բարդ է թվում տարբեր պատճառներով:

Իսկ մենք հաճա՞խ ենք շնորհակալություն հայտնում:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի