Սերն ու ժամանակը

Ժուկով-ժամանակով Երկրի վրա մի կղզի կար, որի վրա ապրում էին մարդկային բոլոր արժեքները: Բայց մի անգամ նրանք նկատեցին, որ կղզին ջրի տակ է անցնում: Բոլոր արժեքներն իրենց նավերը նստեցին ու հեռացան: Կղզու վրա միայն սերը մնաց: Նա մինչև վերջին պահը սպասում էր, բայց երբ էլ սպասելու ոչինչ չմնաց՝ նա նույնպես ցանկացավ հեռանալ կղզուց:

Այնժամ նա ձայն տվեց հարստությանը և խնդրեց իրեն էլ վերցնել, սակայն հարստությունը պատասխանեց.

- Նավիս վրա շատ թանկարժեք իրեր և ոսկի կան, այնպես որ քեզ համար տեղ չկա այստեղ:

Մոտակայքով տխրության նավն էր անցնում և սերը նրան էլ խնդրեց, որ իրեն վերցնի, սակայն նա պատասխանեց.

- Կներես, սե՛ր, ես այնքան տխուր եմ, որ պետք է մշտապես մենակ լինեմ:

Այնժամ սերը տեսավ հպարտության նավը և նրանից օգնություն խնդրեց, բայց վերջինս ասաց, որ սերը կխախտի իր նավի ներդաշնակությունը:

Հետո անցավ ուրախության նավը, բայց նա այնքան զբաղված էր զվարճությամբ, որ նույնիսկ չլսեց սիրո կանչերը: Այդժամ բոլորովին հուսահատվեց սերը: Բայց հանկարծ մի ձայն լսեց հետևից, որ ասում էր.

- Գնանք, սե՛ր, ես քեզ ինձ հետ կվերցնեմ:

Սերը շրջվեց ու մի ծերունու տեսավ: Վերջինս նրան մինչև ցամաք հասցրեց և երբ հեռացավ՝ սերը հանկարծ հիշեց, որ մոռացել է նրա անունը հարցնել: Այնժամ նա իմացությանը դիմեց.

- Ասա՛, ո՞վ ինձ փրկեց: Ո՞վ էր այն ծերունին:

- Ժամանակն էր,- պատասխանեց իմացությունը:

- Ժամանա՞կը,- հարցրեց սերը,- բայց նա ինչո՞ւ ինձ փրկեց:

Իմացությունը նայեց նրան, հետո՝ հեռուն, ուր հեռացավ ծերունին.

- Որովհետև միայն ժամանակը գիտե, թե որքան կարևոր է սերը կյանքում:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի