Շնորհն ի՞նչ է

Մի անգամ Պատարագից հետո թեյ էի խմում բուլկիով: Հանկարծ սեղանին մի հայրիկ մոտեցավ որդու հետ, որը մոտավորապես հինգ տարեկան կլիներ: Տղայի դեմքն ինձ ուշիմ չթվաց: Թվում էր այն երեխաներից է, որոնց միայն «Մարս»-ն ու «Սնիկերս»-ն են հետաքրքրում և այն, թե դրանք ինչպես ստանան ծնողներից: Բայց հանկարծ տղան մտահոգ հայացքով նայեց ծնողին և հարցրեց. «Պա՛պ, իսկ շնորհն ի՞նչ է նշանակում»: Նման անսպասելի հարցից թեյը կերակրափողս թռավ, անմիջապես դադարեցի բուլկին ծամել և քարացա, որպեսզի ոչ մի բառ բաց չթողնեմ: Բացատրեմ՝ ինչու: Նախ՝ ինձ համար էլ էր անհասկանալի, թե շնորհն ինչ է: Հետո՝ հետաքրքիր էր, թե դա ինչպես բացատրել մեկ ուրիշին: Եվ վերջապես՝ բոլորովին անհասկանալի էր, թե ինչպես դա բացատրել հնգամյա երեխային: Այդ պատճառով էլ շունչս պահած սպասում էի, թե հայրն ինչպես էր այդ ռեբուսը լուծելու: Նա ծիծաղելիորեն պտտեցրեց աչքերը ու որդուն ասաց. «Ավելի լավ է, ոչ թե պատմեմ, այլ ցույց տամ, թե շնորհն ինչ է»: Եվ նրանք մեր սպորտհրապարակը գնացին: Իսկ ես՝ նրանց հետևից: «Ցատկի՛ր մարզաձողի վրա»,- ասաց հայրը: Պարզ էր, որ տղան ոչ մի կերպ չի կարողանա: Եվ իսկապես՝ ցատկեց և համոզվեց դրանում: «Իսկ այժմ դու ցատկիր, իսկ ես շնորհ կավելացնեմ»,- ասաց հայրը: Տղան ցատկեց, հոր ձեռքերը բռնեցին նրան օդում ու վեր բարձրացրին և արդեն մի ակնթարթից նա… կանգնած էր մարզաձողին: Տղան հիացմունքից ճչաց և հայտարարեց հորը, որ համաձայն չէ այլևս առանց շնորհի ապրել: Եվ ես նույնպես: Փա՜ռք Աստծու:

Քահանա Գեորգի Կլյագին

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը