Վերնաշապիկը

Դեպքը տեղի է ունեցել Հայրենական Մեծ պատերազմի օրերին:

Թեոդոսիա Տիմոֆեևնայի ամուսինը քաղցկեղից մահացավ: Չնայած պատերազմին ու սովին, նա հանգուցյալի բոլոր իրերը բաժանեց վերջինիս հոգու հանգստի համար, իսկ իրեն միայն նրա տաք վերնաշապիկը պահեց, որ պատերազմից առաջ միասին էին գնել:

«Թող որպես հիշատակ մնա»,- որոշեց նա:

Թեոդոսիա Տիմոֆեևնան միայնակ էր ապրում: Դժվար էր, կարոտում էր ամուսնուն, բայց համբերում էր և ամենակարևորը՝ վստահում Աստծուն:

Մի անգամ նա նոր էր վերադարձել գիշերային հերթափոխից, երբ լսեց, որ ինչ-որ մեկը դուռն է ծեծում: Բացեց: Ցնցոտիավոր մեկն էր շեմին կանգնած ու խնդրում էր.

- Որևէ հագուստ տվեք, մայրի՛կ:

Թեոդոսիա Տիմոֆեևնան գլուխը տարուբերեց.

- Չկա, հարգելի՛ս: Վաղուց բաժանել եմ հանգուցյալի շորերը:

- Իսկ դուք փնտրե՛ք, մայրի՛կ,- չէր հանձնվում թափառաշրջիկը,- միգուցե ինչ-որ բան ճարվի: Ի սեր Քրիստոսի եմ խնդրում:

«Ախր եղած-չեղածը բաժանել եմ,- մտածում էր Թեոդոսիա Տիմոֆեևնան,- միայն մեկ վերնաշապիկ եմ պահել ինձ, մի՞թե դրանից էլ պետք է բաժանվեմ: Չեմ տա, ափսոս է»: Հաստատ որոշեց: Բայց հանկարծ ամաչեց. «Խեղճը կանգնել է ու ի սեր Քրիստոսի է խնդրում… Սոված է երևի… Կտամ հանուն Տիրոջ»:

Բացեց կոմոդը, հանեց խնամքով ծալված վերնաշապիկը, համբուրեց ու տվեց թափառականին.

- Առո՛ղջ հագնես:

- Շնորհակալ եմ, բարի՛ կին, Տերը հանգուցյալին Երկնային Արքայության արժանացնի:

Նա հեռացավ, իսկ Թեոդոսիա Տիմոֆեևնան այս ու այն կողմ էր գնում սենյակում և չէր կարողանում հանդարտվել. ուրախ էր, որ հանուն Տիրոջ տվեց, բայց ափսոսում էր վերնաշապիկը: Հետո հիշեց, որ դեռ քարտով հաց չի ստացել, հագնվեց ու խանութ գնաց:

Ճանապարհին անցնում էր հնոտիավաճառի կրպակի կողքով, երբ հանկարծ այն ցնցոտիավորին տեսավ, որ իր տուն էր եկել: Կանգնել էր մի բարձրահասակ տղամարդու կողքին, իսկ վերջինս վերնաշապիկը թևի տակ դրած, գումարն էր հաշվում, որ ցնցոտիավորին տա:

Թեոդոսիա Տիմոֆեևնան քար կտրեց: Իսկ թափառականը վերցրեց փողն ու մտավ այնտեղ, որտեղ գաղտնի օղի էին վաճառում: Խեղճ կինը չդիմացավ ու լաց եղավ. վերջին թանկագին իրը հանուն Քրիստոսի էր տվել և իզուր՝ խմիչքի վրա էր գնացել:

Հացը գնեց ու տուն վերադարձավ: Այնքան էր վշտացել, որ այլևս չկարողացավ ոչինչ անել: Պառկեց բազմոցին, ծածկվեց հին վերարկուով ու նույնիսկ չնկատեց, թե ինչպես քնեց: Եվ հանկարծ լսեց, որ ինչ-որ մեկը թեթև քայլքով սենյակ մտավ ու իր գլխավերևում կանգնեց: Նա մի կողմ նետեց վերարկուն գլխից, նայեց, թե այդ ով է սենյակ մտել ու ապշեց՝ Քրիստոսին իր առջև տեսնելով…

Կնոջ սիրտը թրթռաց, իսկ Տերը թեքվեց նրա կողմը, կրծքի մոտ մի կողմ տարավ հագուստի եզրն ու քնքշորեն ասաց. «Վերնաշապիկդ հագս է»: Եվ Թեոդոսիա Տիմոֆեևնան տեսավ, որ իսկապես, ամուսնու այն վերնաշապիկը, որ հանուն Քրիստոսի այն թափառականին էր տվել, Տիրոջ հագին է, և արթնացավ:

Լիդիա Զապարինա

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը