Հրաման տվեց, սակայն ոչ թե Աստծուց վախենալով կամ ուղիղ սրտով և անկեղծ մտքով, այլ իր կամքից անկախ՝ ստիպված: Քանզի նա՝ որ Մովսեսին ասել էր. «Էլ ոչ մի անգամ մոտս չգաս, այլապես կմահանաս», այս տասներորդ հարվածից ինքն է կանչում Մովսեսին և Ահարոնին, որպեսզի ստիպի նրանց ժամ առաջ Իսրայելի ժողովրդին՝ իրենց ամբողջ ունեցվածքով, Եգիպտոսից վերցնելով տանեն, և խնդրում է, որ իր համար էլ աղոթեն Աստծուն: Նաև Եգիպտոսի ժողովուրդը ոտքի է ելնում և սաստիկ թախանձանքներով խնդրու, որ շուտ հեռանան, քանի որ Եգիպտոսում որևէ տուն չկար, որ այն գիշեր մարդ մահացած չլիներ: Այդ պատճառով այս անգամ իրենք սկսեցին աղաչել Մովսեսին, որպեսզի գնան:

Այստեղ ուշադրություն դարձրու Աստծո արդարությանը: Քանի որ երկար ժամանակ էր, որ եգիպտացիները հափշտակել էին իսրայելացիների իրավունքը՝ առանց վարձատրության և հատուցման չարաչար աշխատեցնելով որպես գերի, ուստի, Աստծո հրամանով Մովսեսն իսրայելացիներին նախապես պատվիրել էր, որ յուրաքանչյուր անձ իր դրացուց կամ ծանոթ եգիպտացուց ոսկի, արծաթ, զարդեր և զգեստներ խնդրի և ստանա, հայտնելով, որ Աստծուն զոհ մատուցելու պիտի գնան:

Արդ, այն տագնապալի ժամին ինչ խնդրեցին՝ առանց առարկության իսկույն ստացան, մանավանդ Աստված եգիպտացիների մոտ Իսրայելին փառավորեց, որպեսզի իրավունքը չոտնահարվելու համար նրանց ցանկացածն առանց խնայելու տան (Իմաստ. 10:13):

Դու Աստծո Իսրայելի ժողովրդին արված ողորմությունը տե՛ս: Նրանք՝ որ երկար ժամանակ եգիպտացիների պատճառով անտանելի վիշտ և չարչարանք էին քաշել, այժմ վերջիններս զանազան ծանր հարվածների ներքո ընկճված են, իսկ իրենք անվնաս և ուրախ՝ բազում ունեցվածքով մեկնում են:

Բացի այդ, Իսրայելի որդիները Եգիպտոս գնալիս յոթանասունհինգ հոգի էին (ինչպես արդեն հիշատակել ենք), սակայն Եգիպտոսից դուրս գալու ժամանակ, բացի ծերունիներից, մանուկներից և կանանցից, ծառաներից և աղախիններից, միայն պատերազմելու կարող մարդկանց թիվը վեց հարյուր հազար հոգի էր: Մանավանդ շատ եգիպտացիներ վերոգրյալ հրաշքները տեսնելով՝ հավատացին Աստծուն և Իսրայելի հետ միասին մեկնեցին:

Ոմանց հաշվարկներով մոտավորապես մոտ երկու միլիոնից ավելի մարդկային բազմության էր հասնում նրանց քանակը: Նաև նրանց ոչխարների, կովերի և այլ կենդանիների թիվը խիստ շատ էր: Եվ քանի որ Աստված ցանկացավ նրանց ոչ թե մոտ և ընդարձակ ճանապարհով տանել, այլ անապատով, ուստի այդքան մեծ բազմությունը կառավարելու համար Աստծո օգնության կարիքն ունենալով՝ Նրա կամքով Իսրայելին առաջնորդելու համար հրեշտակ հատկացվեց և սա էլ ոչ թե ծածուկ, այլ մի զարմանալի և հայտնի կերպով:

Քանի որ բարձր սյունի նման մի ամպ հայտնվելով՝ առավոտները նրանց համար հովանի էր լինում, որպեսզի պաշտպանի արևի ջերմությունից, իսկ գիշերվա մթության մեջ չմնալու համար լույս էր տալիս: Երբ ամպը շարժվում էր, նրանք նույնպես շարժվում էին, երբ այն կանգնում էր, նրանք էլ կանգնում էին, որպեսզի իջևանեն: Ահա այդ ամպի միջից ձայն տալով Աստված Իր հրամաններն էր հաղորդում նրանց: Սույն հրաշալի ամպը քառասուն տարի անապատում առաջնորդեց իսրայելացիներին և երբ իսրայելացիները Հորդանան գետը անցնելով սուրբ Երուսաղեմի երկիրը մտան, նրանց աչքերի առջևից անմիջապես աներևութացավ:

Արդ, երբ նրանք Եգիպտոսից դուրս եկան, հիշյալ ամպը ուղիղ դեպի անապատ է գնում մանավանդ Աստված հրամայում է Մովսեսին, որ դեպի անապատ՝ Կարմիր ծովի ափը պիտի գնան:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902