Պատասխան – Քանի որ երրորդ գլխում հռոմեացիների ձեռքով Երուսաղեմի կործանման մասին է մարգարեանում և այս չորրորդ գլխից հետո՝ մարգարեանում է այն, ինչ պիտի հետևի կործանմանը. ուստի ցույց է տալիս, որ այնքան մարդ պիտի կոտորվի թե՛ սղությամբ, թե՛ պատերազմով և թե՛ մեկ այլ նեղությամբ, որ յոթը կնոջը հազիվ մեկ տղամարդ բաժին ընկնի: Այսպես են մեկնում Հերոնիմոսն ու Կյուրեղը՝ ըստ նկարագրական մեկնության:

Իսկ սուրբ Բարսեղը գտնում է, որ յոթը կանայք մատնանշում են Հին Օրենքի բոլոր ժողովուրդները: Իր հացով, այսինքն՝ իր օրենքով մեկ մարդ են բռնում, որ է Քրիստոս: Նա կամենում է ազատել հոգևոր ամլության նախատինքից: Սա ևս ընդունելի մեկնություն է: Սակայն մեզ անհրաժեշտ է մտածված մեկնություն տալ: Այսինքն՝ յոթը կանայք ասելով այնչափ ժողովուրդ ենք հասկանում, որքան հեթանոսությունից դարձան քրիստոնեական հավատքին: Նրանք Քրիստոսի սիրով հաստատ ունենալով այդ հավատքը՝ ասում են. «Մենք մեր հացը կուտենք»: Այսինքն՝ եթե հավատք ես ուզում, ահա՛ քանանացու հավատքի նման հավատք: Եթե կամենում ես հավատքը բարի գործով զարդարել՝ ինչպես հանդերձով, ահա՛ քեզ Զակքեոսի գործի նման գործ, որ իր կարողության  կեսը աղքատներին բաշխեց, և ով զրկանք էր կրել, փոխարենը նրան չորս անգամ ավելին տվեց: «Միայն թե քրիստոնյայի անունը մեզ վրա լինի: Վերցրո՛ւ մեր վրայից նախատինքի արժանի անունը, այսինքն՝ հեթանոս բառը և մի՛ ասա, թե ո՞ւր ուղարկեցի, եթե ո՛չ Իսրայելի տան կորուսյալ ոչխարների հետևից»: