Պատասխան – Նախ պետք է իմանալ, որ պատճառը երկու տեսակի է՝ ներքին և արտաքին: Ներքին պատճառը բնութենական է ու բնական: Օրինակ՝ իր տեսակով ծնունդ տվողին, այսինքն՝ ծնողին ասվում է ծնվածի ներքին պատճառ: Արտաքին պատճառն այն է, որ ինքն իր պատճառյալից առանձնացված է. Ինչպես արհեստավորն իր արհեստի հնարով ստեղծած գործից է զատված, ինչպես ոսկերիչը, մատանու մեջ չլինելով և իր անձից դուրս չգալով, համարվում է մատանու ներգործական, բայց ոչ արտաքին պատճառ: Սա այսպես իմանալով հանդերձ՝ որչափ լսես, թե Հայր Աստված Որդու և Սուրբ Հոգու պատճառն է՝ ներքին բնութենական պատճառ հասկացիր, այլ՝ ոչ թե արտաքին:

Դարձյալ, երբ պատճառ ասվածը վերաբերում է առկա ստեղծվածներին, պետք է պատճառին ինչ-որ առաջնահերթություն տրվի՝ պատճառյալի նկատմամբ: Այսինքն՝ իբր պատճառը, թե՛ ըստ ժամանակի, թե՛ ըստ պատվի, առավելություն ունի իր պատճառյալից: Ինչպես, օրինակ, ծաղիկը, որ պտղի պատճառն է, ժամանակով պտղից առաջ է: Բայց Սուրբ Երրորդության մեջ, երբ Հայր Աստված Որդու ծննդյան և Սուրբ Հոգու բխման պատճառ է համարվում, ստեղծող պատճառների պես չպետք է հասկանալ, այլ Հայր պատճառը Որդու և Սուրբ Հոգու հետ միանգամայն անսկիզբ ու հավիտենական է, քանզի որքան Հայրն է Հայր, նրա հետ և Որդին Որդի է և Սուրբ Հոգին՝ Հոգի: Գրիգոր Աստվածաբանն ասում է. «Եթե Որդուն սկիզբ ասես, անսկիզբ պիտի կոչեմ Հորը»: Չպետք է ընկալել, թե Հայրը, Որդու սկիզբը լինելով, ժամանակավոր կամ ստեղծող սկիզբն է, քանզի ըստ ժամանակի Որդին Հորից անսկզբնաբար է սկսվել: Ինչպես՝ եթե արեգակը հավիտենական լիներ, նրա ճառագայթները նույնպես հավիտենական կլինեին: Որովհետև Հայր Աստված հավիտենական է, նույնպես հավիտենական են Որդին ու Սուրբ Հոգին. ուրեմն՝ հավիտենական են Հայրը, Որդին և Սուրբ Հոգին: