Առաջին. Աստծո մեծության, կարողության, գիտության և բարության մասին խորհելով, պետք էր գոհությամբ և փառաբանությամբ հանդերձ, ամեն ինչից վեր և առավել, Նրան սիրելով պահեր պատվերը: Երկրորդ՝ ժամանակը դատարկ չանցկացնելու համար զվարթությամբ այդ պարտեզում աշխատել, սակայն ոչ թե հողագործ մշակի նման նեղություն քաշելով ապրուստի մասին հոգար, քանի որ ուտելու համար տեսակ-տեսակ պատրաստի պտուղներ կային արդեն, և այլ բանի կարիք էլ չուներ, ինչպես որ դրախտից արտաքսվելուց հետո նեղությամբ և դժվարությամբ հաց վաստակելու անհրաժեշտությունը ունեցավ: Մանավանդ, որ պարտավոր էր այն թշնամուց պահպանելով՝ միշտ իրեն համար պահել:

Իրոք, ուրիշ ոչ ոք չէր կարող Ադամին դրախտից հանել, ուստի, նա մանավանդ պարտավոր էր իր անվայել ընթացքից պահպանել այն, քանզի միայն իր մեղքերի պատճառով այնտեղից վռնդվեց: Արդ, այս մասին մեծ ուշադրությամբ խորհիր, որ մարդը իր մեղքով իրեն հասցված չարիքն ու վնասը, [եթե նույնիսկ] ամբողջ աշխարհը միաբանվի՝ չի կարող նրան հասցնել: Այո՛, մարդու հոգևոր թշնամին՝ անիծյալ սատանան, ցանկանում է մարդուն մեղքի մեջ գցելով՝ իր նման թշվառ և ապստամբ դարձնել, միայն թե չի կարող ստիպել, այլ պատճառ է փնտրում և եթե մի փոքրիկ առիթ գտնի՝ հազար տեսակ խորամանկ և քսու ձևերով ջանում է իր դիտավորությունն ու նպատակը իրականացնել: Մեղքին առիթ տալը վառոդին կրակ մոտեցնելու նման է: Աստծո պատվերը միայն մեկ ծառի համար էր, սակայն սատանան, իր չարամիտ մտքով, իբր թե բոլոր ծառերի համար պատվիրված լինելու պես է հարցնում (Ծննդ. Գ 1): Եվ այս խորամանկ հարցը, ոսկեզօծ թույնի նման նախապես անվնաս երևալով, հետո թունավորեց մարդուն. հենց այսօրինակ մեղքի առիթ տվողներն են միշտ անպակաս:

Թշնամուն չհաղթող զինվորին պսակ չի տրվում. սատանան՝ թշնամի և մարդը Աստծո զինվորն է (Եփես. Զ 12): Այս անգութ թշնամին փախչողին հալածում է, իսկ դիմադրողից ինքն է փախչում: Գիշերը գողություն անողի նման է՝ աղմուկ հանելուդ պես փախչելու տեղ է փնտրում: Ուրեմն հարկավոր է, որ ջանանք, Աստծո շնորհով սատանային ոտնակոխ անելով՝ պսակներ ստանալ: Եթե միշտ մեղքերի պատճառներից չփախչես, կամ թշնամուդ քաջաբար դիմադրելով՝ չհաղթես, վարձ և մրցանակ չես կարող ստանալ (Բ Տիմոթ. Բ 5): Ինչպես որ յուրաքանչյուր արարած որևէ ծառայության համար է նախասահմանված, այդպես էլ մարդու պաշտոնը և ծառայությունը երկրի վրա Աստծո կամքը կատարելն է (Եփես. Բ 10): Եթե մարդը իր համար սահմանված և իրեն հատկացված ծառայության մեջ թերանա, անտարակույս կպատժվի:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902