Արթուն և զգաստ լինելու մասին

Ծերն ասաց. «Կրոնավորը, որ աշխարհից ելնելով՝ իր անձը գցում է խռովքների ու եղկելի կենցաղային հոգսերի և նրա տուրևառության մեջ, նման է մուրացիկ աղքատի, որ շրջում է, և բնավ չեն պակասում նրա կենսական կարիքները, և բազում հոգսերից ընդարմացած՝ ընկ­նում ու քնում է, և երազում իրեն տեսնում է հարուստ և թանկարժեք զգեստներով, ապա ուրախությունից զարթնում է և իրեն տեսնում հե­տին աղքատության և տառապանքների մեջ: Այդպես կլինի նաև կրո­նավորի հետ՝ եթե չզգուշանա, այլ ընդունայն և զուր վատնի իր օրերը խռովքների ու հոգսերի մեջ, գերի դառնա խորհուրդներին և ծաղրու­ծանակ` դևերին, որոնք պատերազմում են նրա հետ, որովհետև հա­վատացնում են, թե իրենց անհանգստությունը, հոգսն ու խռովքները հանուն Աստծո է: Եվ այն ահավոր ժամին, երբ մարմնից բաժանվի հոգին, իրեն կտեսնի եղկելի, աղքատ և բոլոր առաքինություններից՝ պակասած, և այնժամ կհասկանա, թե որքա՜ն բարիքների պատճառ են խոնարհությունը, հանդարտությունը և ճգնավորական զգուշավորու­թյունը, և թե որքա՜ն տանջանքների պատճառ են խռովքները, հոգ­սերն ու աշխարհիկ հարստության պատրանքները»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016