Քահանաներ Ծխական խորհուրդ Տիկնանց միություն Երիտասարդաց միություն Ցերեկային կենտրոն 
Քրիստոնյա ընտանիք Հարցազրույցներ Ուխտագնացություն Սոցիալական ծառայություն
Արթուն և զգաստ լինելու մասին
Հայրերից մեկն ասաց. «Մի կրոնավոր կար` ուսյալ և խիստ ճգնավոր, որի վրա փոքրինչ ծուլություն եկավ, իսկ նա սկսեց իր անձը նախատել հեղգանալու համար և ասել. «Մինչև ե՞րբ պետք է հեղգանաս քո կյանքի հանդեպ, եղկելի՛ անձ իմ, և միտքդ չառնես Աստծո դատաստանի ահը: Ո ՜վ գիտե, գուցե մեռնես քո ծուլության մեջ և մտնես հավիտենական տանջանքների մեջ»: Այս ասելով մեկուսի` արիանում էր Աստծո գործի մեջ: Օրերից մի օր, մինչ նա կատարում էր իր աղոթակարգը, դևերը եկան՝ խռովքի մեջ գցելու նրան: Իսկ նա նրանց ասաց. «Մինչև ե՞րբ եք նեղելու դուք ինձ, ո՛վ չարքեր, բավական է ձեզ անցած օրերի իմ հեղգությունը»: Դևերը նրան ասացին. «Երբ դու հեղգանում էիր մեզ հետ, մենք նույնպես քեզ հետ հեղգանում էինք, իսկ այժմ դու ելար կռվելու մեր դեմ, մենք նույնպես ելանք պատերազմելու քո դեմ»: Եղբայրը, երբ լսեց այս, առավել ժրացավ իր ճգնության մեջ»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
