Գրքեր

Իմաստուն քարը

Ծեր քարի մեռնելու ժամանակը հասավ: Նրան, իր նման մյուսների հետ, բեռնատարի մեջ բարձեցին ու քարաջարդ կայան տարան՝ խճաքար դարձնելու: Գնում է քարն ու իր երկար կյանքի մասին հիշում: Իսկ հիշելու շատ բան կա. նա և՛ ծովի հատակին էր եղել, և՛ լեռների կատարներին: Երկրաշարժները, սառցադաշտերը, սողանքներն իրենց բծավոր հետքերն էին թողել նրա կողերին: Իսկ մի հրաբուխ կվարցի մի մեծ կաթիլ էր թողել նրա միջնամասում՝ ի հիշատակ իրեն: Բողոքելը մեղք կլիներ, նա երկար կյանք էր ապրել և դժվար թե նրանից մեծ մեկը գտնվեր երկրի երեսին: Բայց մեռնել չէր ուզում…

Եվ հանկարծ քարը նկատեց, որ իր հարևանները, որոնք նույնպես չէին ցանկանում մեռնել, սկսեցին մեքենայից դուրս թափվել: Նա նույնպես սկսեց մեքենայի կողին մոտենալ: Վարորդն էլ այնպես էր քշում, որ ողջ բեռն այս ու այն կողմ էր ցատկոտում:

- Հե՜յ,- ձայն տվեց ճամփով անցնող ծերունին,- ո՞ւր ես այդպես շտապում:

- Եկեղեցի ենք կառուցում,- պատասխանեց վարորդը,- շտապ խճաքար է պետք, թե չէ ողջ աշխատանքը կանգ կառնի:

- Այդ դեպքում շտապիր: Եկեղեցին Աստծո տունն է: Ինչպես հարկն է ջանք թափեք, քանի որ հավիտենական դարերի համար եք կառուցում:

Քարը լսեց սա: Եվ չնայած որ արդեն մոտ էր եզրին, կանգ առավ, ու մի ապահով վայր գլորվեց, որպեսզի նույնիսկ հանկարծակի դուրս չընկնի մեքենայից:

Շատ էր ուզում Աստծո տուն ընկնել՝ ոչ թե ինչ-որ խղճուկ միլիոն տարվա համար, այլ՝ հավիտյանս:

 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի 

27.06.21
ԲաԺանորդագրվել
Ընթերցել նաև
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․