Կորցրած պահերը

Մի հողագործ լսում է, որ իրենց երկրի թագավորը հանդիպելու է ժողովրդի հետ`

մարդկանց ցանկությունները լսելու ու օգնելու համար: Նա շտապում է քաղաք` թագավորին տեսնելու և իր խնդրանքներն ուղղելու նրան: Երեկոյան մտնում է մի պանդոկ, գարեջուր պատվիրում ու նստում մի սեղանի մոտ: Պանդոկ է մտնում գորշ ու մաշված հագուստներով մի աղքատ մարդ, նստում հողագործի մոտ ու հարցնում.

- Տեսնում եմ, որ այս քաղաքից չեք, ի՞նչ գործով եք եկել այստեղ:

- Իմ երազանքներից մեկը թագավորին հանդիպելն է ու իմ խնդրանքները նրան ասելը,-

պատասխանում է հողագործը:

Աղքատ մարդն ասում է.

- Ես կարող եմ քեզ օգնել, որ թագավորին տեսնես:

Այդ ժամանակ պանդոկ են մտնում մեծահարուստ մարդիկ ու նստում նրանցից քիչ հեռու:

Հողագործը մտածում է, որ այս անվանի մարդիկ ավելի շուտ կարող են օգնել իրեն,

քան աղքատ մարդը և գնում է, գարեջուր հյուրասիրում ու նրանց միանում:

Հաջորդ օրը, երբ թագավորն իր շքախմբով անցնում է քաղաքի պողոտայով, հողագործը

զարմանում ու ափսոսանք է արտահայտում, բայց ժողովրդի բազմության պատճառով չի

կարողանում մոտենալ թագավորին: Թագավորն այն մարդն էր, որ նախորդ օրը անշուք

զգեստներով նստած էր իր կողքին...

Հաճախ այսպես էլ մենք ենք կորցնում այն պահերը, երբ Քրիստոս մեզ բավական մոտ է լինում:

Հովհաննես Մանուկյան