Սերը Սուրբ Գրքի նկատմամբ

Սքան­չե­լի են Քո վկա­յություն­նե­րը. դրա հա­մար հո­գիս սի­րեց դրանք:

Քո խոս­քե­րի հայտ­նությու­նը լու­սա­վո­րում և ի­մաստ­նաց­նում է պար­զա­միտ­նե­րին (Սաղմ. ՃԺԸ 129-130)։

Ինչ­պե՞ս է պետք մեզ սի­րել Աստ­ծու խոս­քը: Մենք` քրիս­տոն­յա­ներս, ոչ մի այլ բա­նով չպետք է այն­պես մխի­թար­վենք և ու­րա­խա­նանք, ինչ­պես Նրա սուրբ խոս­քով: Աստ­ծու խոս­քը Նրա բե­րա­նի խոսքն է, ինչ­պես վկա­յում է Դա­վիթ մար­գա­րեն. «Քո բե­րա­նից ե­լած օ­րենքն ինձ հա­մար ա­վե­լին է, քան հա­զար­նե­րով ար­ծաթ ու ոս­կի» (Սաղմ. ՃԺԸ 72): Հետևա­բար, ի՜նչ ­ջա­նա­սի­րություն, սեր ու ան­հագ ծա­րավ պետք է ու­նե­նալ այն ըն­թեր­ցե­լու և լսե­լու հա­մար: Ա­մեն ան­գամ, երբ կար­դում կամ լսում ենք Աստ­ծու սպա­սա­վո­րի ըն­թեր­ցում­նե­րը, լսում ենք մեզ հետ զրու­ցող մեր Տեր Աստ­ծուն: Եվ ե­թե սի­րով ենք լսում մեզ հետ զրու­ցող երկ­րա­վոր թա­գա­վո­րին (յու­րա­քանչ­յուր ոք սա մեծ պա­տիվ է հա­մա­րում), ա­պա ա­ռա­վել սի­րով և հո­ժա­րությամբ պետք է լսել մեզ հետ խո­սող Աստ­ծուն` երկն­քի և երկ­րի Թա­գա­վո­րին: Նա պատ­վել է ա­նար­ժան­նե­րիս Իր ո­ղոր­մությամբ, և պատ­շաճ չէ, որ մենք ան­տե­սենք Նրա այդ մեծ ո­ղոր­մությու­նը, այլ մա­նա­վանդ սի­րա­հո­ժար ունկնդ­րությամբ կամ Նրա խոս­քի ըն­թեր­ցա­նությամբ մեր ե­րախ­տա­գի­տությու­նը հայտ­նենք Նրան և հա­վա­տանք այն ա­մե­նին, ինչ հայտ­նում ու խոս­տա­նում է խոս­քը, կա­տա­րենք, ինչ հրա­մա­յում է, խույս տանք այն ա­մե­նից, ինչ ար­գե­լում է:

Այս­տե­ղից էլ ակն­հայտ է, թե ինչ ա­նի­մաստ և մա­նա­վանդ ա­նօ­րեն բան է, երբ քրիս­տոն­յա­նե­րը խու­սա­փում են Աստ­ծու խոս­քից: Շա­տերն այս կեն­դա­նա­րար ու սուրբ աղբ­յու­րը թո­ղած` զվար­ճա­նում են ան­պի­տան գրքե­րով, ո­րոնք ու­րա­խաց­նում են մար­մի­նը, բայց այ­լա­սե­րում հո­գին, և նմա­նօ­րի­նակ ըն­թեր­ցա­նությամբ կոր­ծա­նում են սե­փա­կան ան­ձը, այլ ոչ թե կեր­տում: Ո­մանք ջա­նում են ի­մա­նալ, թե ինչ է կա­տար­վում Ա­մե­րի­կա­յում, Աֆ­րի­կա­յում, Ա­սիա­յում և այլ հե­ռա­վոր երկր­նե­րում, բայց ի­րենց ան­ձե­րին ու ի­րենց մեջ նա­յել չեն ու­զում: Աստ­ծու խոս­քի լույ­սով չեն ձգտում ճա­նա­չել, թե ինչ է կա­տար­վում ի­րենց հո­գու հետ, ինչ վի­ճա­կում է այն: Ո­մանք էլ խո­տե­րի, բույ­սե­րի, ծա­ռե­րի և մնա­ցա­ծի բնությունն են ցան­կա­նում զննել, բայց ի­րենց` մեղ­քով պղծված բնությու­նը Աստ­ծու խոս­քով քննել չեն ու­զում: Մյուս­ներն աստ­ղե­րը հաշ­վել, հո­ղը չա­փան­շել են սո­վո­րում, բայց ի­րենց կարճ կյան­քի օ­րերն ու ան­հա­մար հան­ցանք­նե­րը, ո­րոն­ցով ա­մեն օր մե­ղան­չում են Տի­րոջ առջև («Իր հան­ցանք­ներն ո՞վ կա­րող է մտքում պա­հել» (Սաղմ. ԺԸ 13)) Աստ­ծու խոս­քով տես­նել չեն ու­զում: Ու­րիշ­նե­րը զօր ու գի­շեր սո­վո­րում են, որ հարս­տություն ձեռք բե­րեն, ո­րը մարմ­նի հետ միա­սին թող­նե­լու են այս աշ­խար­հում, բայց հո­գե­շահ հարս­տություն Սուրբ Գրքից կու­տա­կել չեն կա­մե­նում և հո­գու հետ այն աշ­խարհ գնա­ցող հարս­տությունն ար­հա­մար­հում են: Ո­մանք ձգտում են ողջ ու ա­ռողջ պա­հել վաղ թե ուշ աճ­յուն դար­ձող մար­մի­նը, իսկ ան­մահ հո­գու նկատ­մամբ ան­հոգ են և նրա ախ­տերն Աստ­ծու խոս­քով ճա­նա­չել ու բու­ժել չեն ու­զում: Մյուս­ներն այլ բան են խոր­հում ու ա­նում, իսկ այն, ինչ անհ­րա­ժեշտ է ըստ Քրիս­տո­սի վար­դա­պե­տության, ան­տե­սում են: Բո­լոր սրանք և սրանց նման­նե­րը նման են այն մար­դուն, ով գրոշ­նե­րը պա­հում է սնդու­կի մեջ, բայց ան­փույթ է հա­զար ոս­կեդ­րա­մի նկատ­մամբ, կամ էլ` նրան, ով խեղդ­վում է ջրում, սա­կայն, չմտա­ծե­լով իր ան­ձի մա­սին, ու­զում է իր ի­րե­րը փրկել (ս. Տի­խոն Զա­դոնս­կի):

Անհագորեն և առանց ձանձրանալու Սուրբ Գիրք ընթերցեք, խոկացեք այդ մասին, սովորեցրեք և կրթեք նաև ականջները` սիրելու և ունկնդրելու աստվածային պատվիրանները, աղքատներին ու զրկվածներին և բոլոր նրանց, ովքեր կարիքի մեջ են, անհրաժեշտ պետքերի հետ միասին նաև այդ մատուցեք նրանց լսե­լիքին (Հովհաննես Սարկավագ):

Գրիգոր Դարբինյան

«Ինչպես կարդալ Աստվածաշունչը» գրքից