Այո՛, հետամտում է: Որովհետև Կեիլա քաղաքում նրա բնակվելու մասին լսելուն պես իր զորքերին հրամայում է, որ քաղաքը պաշարելով` բռնեն Դավթին: Դավիթը տեղյակ է լինում կատարվելիքին, մանավանդ Աբիաթարի միջոցով Տիրոջը հարցնելով` պատասխան է ստանում, որ Սավուղը քաղաքը պաշարելու է, և քաղաքացիներն էլ վախից նրան Սավուղի ձեռքն են հանձնելու, ուստի իր պատճառով ոչ մեկին չվնասելու համար, այդ քաղաքից մեկնելով, այլ տեղ է գնում:

Թեև Կեիլայից Դավթի մեկնելու մասին լսելով` Սավուղն այնտեղ չի շարժվում, սակայն հանգիստ չմնալով` փափագում է բռնել նրան և պատեհ առիթի է սպասում: Դավիթը, իր մարդկանց հետ Զիփա անապատ գնալով, բնակություն է հաստատում Մռայլ լեռան մի քարայրում: Քանի որ այն կողմերում անտառներ և բազում քարայրեր կային և ըստ անհրաժեշտության` հեշտությամբ կարելի էր այնտեղ ապաստանել: Ու քանի որ (ինչպես Ի հարցի մեջ է հիշատակվել) Հովնաթանը Դավթի հետ ուխտել էր միշտ սիրով մնալ, հիշյալ քարայրում բնակություն հաստատելը լսելուն պես, Սավուղից գաղտնի նրա մոտ է գնում և առաջին ուխտը նորոգելով` Դավթին ասում է. «Մի՛ վախեցիր հայրս չի կարող քեզ գտնել, դու պիտի թագավոր լինես, և ես` քո երկրորդը» (Ա Թագ. 23:17), և այսպիսի հուսադրող խոսքերով Դավթին քաջալերելուց հետո մեկնում է:

Թեև Հավնաթանի սույն վարմունքը Սավուղի կամքին հակառակ էր, սակայն Աստծու հրամանի համաձայն լինելով` նա առանց վախենալու գնում է Դավթի մոտ: Քանի որ Սավուղի չարությանը և Դավթի առաքինությանը նայելով` հասկանում է, որ թագավորությունը, իր հորից  վերցվելով, արդարությամբ Դավթին պիտի տրվի:

Դու Հովնաթանի հավատարմությա´նը նայիր. ինչքան Սավուղը,  արդարությանն ընդդիմանալով և Դավթին նախանձելով, թշնամանում է, այդքան էլ Հովնաթանը, արդարության սկզբունքներին համապատասխան, սիրում է նրան: Սավուղը ցանկանում է Դավթին սպանել, որ թագավոր չդառնա, Հովնաթանը, ընդհակառակը, նրան օգնում է, որ թագավոր լինի: Դավթի հայրը սոսկ  մարդ է, մինչդեռ Հովնաթանը, թագավորի որդի լինելով, թագավորությունը Դավթին վայել և հարմար է գտնում, և ինքը սրտանց և անկեղծորեն ցանկանում է նրա երկրորդը լինել:

Ճշմարիտ է, որ Հովնաթանը մահանալով Դավթի թագավորելը չի տեսնում, սակայն Դավթի սրտից նրա սերը երբեք չի ջնջվում (Բ Թագ. 1:26):

Արդ, վերոհիշյալ Զիփ քաղաքի բնակիչները, իմանալով, որ Դավիթը իրենց մոտ մի տեղ է թաքնվել, և միգուցե Սավուղը, դա իմանալով, Նորմա քաղաքի բնակիչների աղետն իրենց էլ հասցնի, Դավթի գտնվելու վայրի մասին հայտնում են Սավուղին և մանավանդ խոստանում են Դավթին բռնելու համար իրենք էլ նրա հետ լինել:

Արդարև, Սավուղը, այս լուրը շատ հավանելով, պատվիրում է, որ նորից ուշիուշով հետազոտելուց հետո վերստին իրեն տեղեկություն հայտնեն, և ինքն էլ առանց սպասելու իր զորքով պատրաստվում է: Դավիթը, լսելով նրա մտադրության մասին, գնում  և ապաստանում  է Մաոնի անապատի ժայռերում:

Այն ժամանակ Սավուղն ընկնում է նրա հետևից և, շրջապատելով նրան, մոտենում է բռնելու չափ, երբ հանկարծ Աստծու կամեցողությամբ մի սուրհանդակ, «շուտ հասի՛ր և մի՛ հապաղիր» ասելով, լուր է բերում Սավուղին, որ թշնամիները, նրա երկիր մտնելով, ավերում են: Սույն մեծագույն վտանգի լուրը ստանալուն պես Սավուղը, Դավթին թողնելով, վերադառնում է, որպեսզի թշնամուն իր երկրից դուրս հանի: Այսպես, վերին օգնության շնորհիվ Դավիթն ազատվում է Սավուղից:

Այստեղ Աստծու գաղտնի դատաստանի մասի՛ն խորհիր, քանի որ այս անգամ Դավիթը այնքան նեղ դրության մեջ էր ընկել, որ մարդու պես  խորհելով` փրկության ոչ մի ելք չէր երևում, սակայն Տերն իր զորությունն անհնարին պարագաներում է ցույց տալիս, այնպես որ Սավուղը մի ահավոր վտանգի լուրն առնելուն պես ստիպված է լինում Դավթին անմիջապես թողնելու և հեռանալու:

Այս է պատճառը, որ այս վայրը կոչվում է բաժանված կամ բաժանող վեմ (Ա Թագ. 23:28), քանի որ Սավուղը, որն այնտեղ պաշարել էր Դավթին, բաժանվելով գնում է, սակայն ոչ թե իր հոժար կամքով, այլ Տիրոջ` առ Դավիթ ունեցած հատուկ պաշտպանության զորությամբ, ինչպես սրա մասին Դավիթն է խոստովանում  Աստծու իր հանդեպ կատարած ողորմությունը (Սաղմ. 26: 6): Դրանից հետո Դավիթը գնում է Գադդայի անապատ և  բնակվում մի քարայրում:

Արդ, թեպետ Սավուղը իր երկրից դուրս  է հանում   թշնամուն, սակայն Դավթի անվնաս մնալն ու ազատվելը սրտին շատ ծանր լինելով, երբ լսում է, որ նա Գադդայի անապատում է, երեք հազար զորքով այն կողմ է գնում, որպեսզի այս անգամ անպատճառ սպանի նրան: Սակայն այդ երկրում բազում ժայռոտ լեռներ և քարանձավներ են լինում,  և «արդյոք որտե՞ղ է» ասելով որոնելու ժամանակ` Դավթի թաքնված քարանձավն են մտնում, որպեսզի հանգստանան:

Սույն քարայրի մուտքը` փոքր, ներսը ընդարձակ և մանավանդ մութ էր, և Սավուղը լույսից մութ տեղ մտնելու պատճառով չի կարողանում նշմարել, որ ներսում մարդ կա, սակայն Դավիթը և նրա մարդիկ, որոնք մթության մեջ էին, Սավուղի ներս մտնելը տեսնելով` ճանաչում են նրան: Թեև հիշյալի այնտեղ գտնվելու ժամանակ Դավթի մարդիկ ցանկանում են նրան սպանել, սակայն Դավիթը չի համաձայնում նրա վրա ձեռք բարձրացնել, միայն իր հավատարմությունը նրա հանդեպ  հաստատելու համար վերարկուի փեշն է կտրում և անգամ այս արարքի համար է Դավիթը զղջում (Ա Թագ. 24:6)` այն Սավուղի համար անարգանք համարելով, քանի որ երբևէ նրան վնասելու մտադրություն չի ունենում, այլ միայն ցանկանում է իր անձը պահպանել նրա համառ չարությունից:

Երբ Սավուղը, քարայրից դուրս գալով, պատրաստվում է հեռանալ, Դավիթն էլ նրա հետևից, Տիրոջը հուսալով դուրս գալով, բարձրաձայն աղաղակում է. «Ո՛վ իմ տեր թագավոր»: Սավուղը ծանոթ ձայնը լսելուն պես հետ է նայում, և Դավիթը, իսկույն երեսնիվայր գետնամած խոնարհվելով, ասում է. «Ինչո՞ւ ուրիշի խոսքին լսելով` ինձ թշնամի ես համարում քեզ, ահա այսօր Տերը քեզ իմ ձեռքը մատնեց, ահա քո թիկնոցի կտորը, որն այժմ կտրել եմ, սակայն թագավոր լինելուդ համար քեզ չսպանեցի, ուրեմն իմացի´ր, որ քո դեմ երբեք չարություն և հանցանք չեմ գործել, միայն դու ես, որ ցանկանում ես ինձ սպանել»: Մանավանդ Սավուղի աստիճանին նայելով` իրեն սատկած շան և լվի հետ է համեմատում, և վերջապես իրենց դատը Տիրոջը հանձնելով` ամենայն խոնարհությամբ հավելում. «Թող մեր դատն Աստված տեսնի» (Ա Թագ. 24:13):

Եվ իրոք, Դավթի խոսքերից ամեն մեկը նետի պես Սավուղի սիրտն են խրվում, և նա պատասխանում է. «Ո´վ իմ որդի Դավիթ, այս ձայնը քո՞նն է» (Ա Թագ. 24:17): Այո´, մինչև այն պահը Սավուղն ինչքան չարիք հասցրել էր Դավթին, այս անգամ նրա բարությունն ու հավատարմությունը արեգակի նման հայտնի դառնալով` սկսում է բարձրաձայն արտասվել և խոստովանում է. «Դու ինձնից արդար ես, քանի որ ես քեզ չարիք ցանկացա, իսկ դու ինձ միայն բարիք արեցիր. նա, ով թշնամու նեղ օրերին բարիք է անում, Տիրոջից ողորմություն կգտնի» (Ա Թագ. 24:18-20):

Սրանից բացի` Սավուղը, իր կենցաղը ու Դավթի առաքինությունը նկատի ունենալով, հասկանում է, որ մի օր նա թագավոր պիտի դառնա, դրա համար էլ նրան երդվել է տալիս, որ թագավոր ժամանակ իր որդիներին չի կոտորի, Դավիթն էլ նրա պահանջածի համաձայն երդվում է:

Մտածի՛ր. Սավուղը, Դավթին քինախնդիր մարդ համարելով, նրան երդվել է տալիս, սակայն Դավիթը, քինախնդիր և ոխակալ մարդ չլինելով, ինչպես  Սավուղին չարիք չի կամենում, այդպես էլ հայտնի է, որ նրա սերունդներին չարիք չի հասցնում, և միայն դա ապահովելու համար երդվում է թողնել թշնամությունը:

Օրինա´կ վերցրու. Դավիթը թեև պատերազմի զենքերով կռվելով չի հաղթում Սավուղին, այլ չարիքի փոխարեն բարիք անելով` մի այնպիսի հաղթանակ է տանում նրա նկատմամբ, որ Սավուղը ստիպված նրան իրավունք է տալիս և արտասվում: Մանավանդ երեք հազար մարդկանցով լեռներն ընկած` Դավթին սպանել փափագելու ժամանակ նրան գտնելուց հետո հարկադրված է լինում թողնելու և ապաշխարելով վերադառնալու իր տեղը:

Դավիթն էլ այնտեղից գնում և բնակվում է Մասարայում, քանի որ Սավուղի հեղհեղուկ բնավորությունն իմանալով` ցանկանում է նրանից զգուշանալ: Այդ ընթացքում մահանում է Սամվել մարգարեն, նրան թաղում են Արիմաթեմում, և բոլոր իսրայելացիները նրա համար սուգ են պահում:

Այնուհետև Դավիթը Մաոնի անապատ է գալիս, որտեղ Նաբաղ անունով մի մարդ կար, որը երեք հազար ոչխար և հազար էլ այծ ուներ, և որի հովիվները նրա հոտերն արածեցնում էին Մեռյալ ծովի մոտ` Հուդայի երկրի Կարմեղոս լեռան լանջերին: Եվ քանի որ հիշյալ վայրը Դավթի մնալու տեղին մոտ  լինում, Դավիթը նրա հոտերը պաշտպանում է թշնամիներից:

Դավիթը տեղեկանում է, որ Նաբաղը խուզում է իր ոչխարներին, և քանի որ ըստ սովորույթի` այդ օրերը ուրախության և կերուխումի օրեր են լինում, Դավիթը Նաբաղի մոտ տասը մարդ ուղարկելով  և սիրալիր խոսքերով նրա որպիսությունը հարցնելուց հետո այդ օրերի և բարեկամության պատվին խնդրում է, որ իր ծառաներին և Դավիթ որդուն շնորհի,  ինչ որ սիրահոժար կամքով կցանկանա տալ:

Նրանք թեև Նաբաղի հետ Դավթի պատվիրածի համաձայն քաղցր խոսքերով և խոնարհությամբ են խոսում` հիշեցնելով, որ   իրենք նրա հոտերը անվնաս են պահում թշնամուց, սակայն Նաբաղը, որը անմարդասեր, տգետ և խիստ չար  անձնավորություն էր, պատասխանում է. «Ո՞վ է Դավիթը. այս օրերին իրենց տերերից փախչող ծառաները շատացել են, մի՞թե իմ մարդկանց համար պատրաստած հացը, գինին և միսը անծանոթ մարդկանց պիտի տամ»:

Հիշյալ տասը պատգամավորները, Նաբաղի այսպիսի անհիմն խոսքերը լսելով, թեև բարկանում են, սակայն առանց պատասխան տալու վերադառնում են և պատմում Դավթին: Հիրավի, Դավիթը ոչ մեկին չի ցանկանում վնասել, ընդհակառակը, չարիքի փոխարեն բարիք է անում, սակայն չկամենալով հանդուրժել Նաբաղի անկիրթ խոսքերը` չորս հարյուր մարդկանցով իսկույն գնում է, որպեսզի Նաբաղի ամբողջ ընտանիքը, մինչև իսկ նրա շանը, սրի քաշի:

Սակայն ինչքան  Նաբաղը չար էր, նույնքան էլ նրա կինը՝ Աբիքեան, բարի, իմաստուն և խոհեմ էր: Իր ամուսնու վարմունքի մասին ծառաներից մեկից իմանալով, իսկույն, ամուսնուց թաքուն, երկու հարյուր հաց, հինգ եփած ոչխար, գինի և այլ ուտելիք ավանակներին բարձելով և Դավթին ուղարկելով` ինքն էլ ավանակով հետևում է դրանց:

Սույն ազնվական կինը, ճանապարհին Դավթին հանդիպելով, իսկույն իջնում է ավանակից և նրա առջև երեսնիվայր գետնամած խոնարհվելով` խոնարհաբար և կոտրված սրտով սկսում է խոսել. «Տե´ր իմ, լսի՛ր աղախնիդ, հանցանքն իմս է, որովհետև երբ ուղարկածդ մարդիկ գալիս են, ես այնտեղ չէի, Նաբաղի համար ընդհանրապես մի´ նեղացիր, քանի որ նա շատ չար է, և ինքն իրեն չի հասկանում, դրա պատճառով արյուն չթափվելու համար Աստված աղախնիդ ուղարկեց, ընդունի´ր իմ ընծաները, թող քո թշնամին Նաբաղի պես լինի, տերը քեզ  թշնամու չարիքից փրկի, և թող քեզ վրա ոչ մի չարություն չգա»:

Միևնույն ժամանակ հայտնելով, որ նա թագավոր պիտի լինի, խնդրում է, որ իրեն չմոռանա: Այսպիսի իմաստուն կնոջ խոսքերը լսելուն պես ոչ միայն Դավթի բարկությունն է մեղմանում, այլև Նաբաղի նման մի վատ մարդու պատճառով բարկացած լինելն էլ չախորժելով` Աստծուն շնորհակալ է լինում, որ իրեն մեղքից ազատեց:

Նաև հիշյալ կնոջ ընծան ընդունելուց բացի` գովում է նրան և ասում, որ գնա խաղաղությամբ, ապա, քանի որ մեծ վտանգից և մեղքից է ազատվում, ուրախությամբ վերադառնում է իր տեղը: Աբիքեան էլ, վերադառնալով իր տուն, այդ գիշեր Նաբաղին ոչինչ չի հայտնում, քանի որ հիշյալը, մեծ խնջույք սարքելով, սաստիկ հարբած էր: Երբ առավոտյան սթափվում է, եղելությունը մեկ առ մեկ պատմելուն պես երկյուղից սիրտը քար է կտրում, և տասն օր հետո մահանում է: Երբ Դավիթը լսում է Նաբաղի մահվան մասին, շնորհակալ է լինում Աստծուն, որ իր դատաստանը արդարությամբ է տեսնում: Դրանից հետո, օրենքի համաձայն, մարդ ուղարկելով Աբիքեայի մոտ` իրեն կնության է առնում: