Ժուժկալության մասին

Մի անգամ ծերերից մեկը հիվանդացավ և բազում օրեր չէր կարողանում սնվել: Այնժամ նրա աշակերտն սկսեց աղաչել, որ նրա համար մի փոքր կերակուր եփի, և գնալով՝ պատրաստեց այն և բերեց ծերին, որ ուտի: Այնտեղ երկու ամաններ կային. մեկի մեջ մեղր էր, մյուսում՝ նեխած ու գարշահոտ ձեթ, որն օգտագործում էին ճրագ վա­ռելու համար: Աշակերտը շփոթեց ամանները և մեղրի փոխարեն կե­րակուրի մեջ հոտած ձեթը լցրեց և տարավ դրեց ծերի առաջ: Երբ ծերն համտեսեց, ոչինչ չասաց, այլ լռելյայն վերցրեց և փոքր­ինչ կերավ: Աշակերտը նրան ստիպում էր ուտել, իսկ ծերը, դարձյալ մի փոքր վերցնելով, դադար տվեց: Աշակերտը երրորդ անգամ սկսեց հորդո­րել ծերին, իսկ նա չվերցրեց և ասաց. «Թո՛ղ ինձ, որդյա՛կ, որովհե­տև չեմ կարող»: Եղբայրն սկսեց համոզել ծերին և ասաց. «Ճաշակի՛ր, հա՛յր, համեղ ու քաղցր է, ես էլ կուտեմ քեզ հետ»: Եվ երբ կերավ, հասկացավ, թե ինչ է արել, ընկավ ծերի ոտքը և ասաց. «Վա՜յ ինձ, հա՛յր, քանզի ես սպանեցի քեզ, իսկ դու չհանդիմանեցիր ինձ»: Ծերը նրան ասաց. «Մի՛ տրտմիր, որդյա՛կ, քանզի եթե Աստված կամենար, որ մենք մեղր ճաշակեինք, դու կերակուրը մեղրով կքաղցրացնեիր»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016