Ուրար, բազկուրար

Ուրարը երկարավուն ու նեղ, երկու մարդահասակ երկարությամբ 12-15 սմ լայնությամբ ժապավեն է, որը կրում է սարկավագը ձախ ուսին շապիկի կամ վերարկուի վրայից: Այն ետևից և առջևից հավասարաչափ իջնում է մինչև ոտքերը: Ուրարը հունարեն «օրարիոն» բառն է, որ նշանակում է ոսկով գործված: Այն կարող է կարվել որևէ կտորից: Սովորաբար ունենում է երեք խաչ, մեկը մեջտեղում՝ ուսի վրա, մյուս երկուսն էլ՝ կրծքին և թիկունքին, յուրաքանչյուրը կենտրոնից մոտ 30-35 սմ հեռավորության վրա:

Տոնական և հանդիսավոր օրերին օգտագործվում է երեք մարդահասակ երկարություն և երեքի փոխարեն հինգ խաչ ունեցող ուրարներ: Այդպիսի ուրարները օգտագործում են հետևյալ ձևերով.

1) Նախ կախում են թիկունքի կողմից, ապա կրծքի վրայով տանում են մինչև աջ թևի գոտկատեղը, որից հետո մեջքի վրայով բերում են մինչև ձախ ուսը և կախում են առջևից: Այս ձևը պարզապես մի փոքր զարդարուն է:

2) Ուրարը գոտկատեղից տանում ենք ետև, թիկունքի մասում խաչաձևում և երկու ուսերի վրայով իջեցնելով մտցնում ենք ուրարի տակից և կախում առջևից: Այս ձևը ավելի նման է հունականին:

Ուրարը տրվում է օրհնությամբ` ձեռնադրության ժամանակ: Այն սարկավագի զգեստավորության անհրաժեշտ մասն է կազմում:

Ուրարը խորհրդանշում է հրեշտակի թևերը, որովհետև սարկավագը կատարում է հրեշտակի պաշտոն: Սարկավագի ձախ ուսին ուրար գցելը նշանակում է, որ նա Հիսուսի լուծը կիսով չափ է վերցնում, քանի դեռ կարողություն չունի այն ամբողջապես կրելու:

Եթե սարկավագը եկեղեցում հագնում է շապիկ և ձախ ուսին գցում ուրար, ապա կիսասարկավագը, որ հոգևորականներին տրվելիք հինգերորդ աստիճանն է, նույնպես շապիկ է հագնում, բայց ուրարի փոխարեն ձախ բազկին կրում է բազկուրար: Այն նշան է Փրկչի լուծի չորրորդ մասի կրելուն: