Քանի որ իսրայելացիները, կռապաշտությանը հակված լինելով, միգուցե նրան պաշտեին, ինչպես որ սատանան, այս չարիքին հետամուտ լինելով, ցանկանում էր Մովսեսի մարմինը Ավետյաց երկիր փոխադրել, սակայն Միքայել հերշտակապետը, արտոնություն չտալով, թաղում է այն:

Մանավանդ Ավետյաց երկիր Մովսեսի մտնել չկարողանալը, միայն Նաբավ լեռից այն տեսնելը հոգևոր իմաստով նշանակում է, որ հին օրենքը հեռվից նայելու էր Մեսիային և նրա զորությամբ Աստծո արքայություն մտնելն անհնարին լինելով՝ անպատճառ Քրիստոսի շնորհի կարիքն ուներ:

Քանզի օրինակի համար Իսրայելի ժողովուրդը, Մովսեսի մահից հետո Հեսուի առաջնորդությամբ Հորդանան գետը անցնելով, սուրբ Երուսաղեմի երկիրը մտավ, այդպես էլ քրիստոնյաները Մեսիայի շնորհիվ արժանի են լինում արքայությանը: Հեսուն Հիսուսի, իսկ Հորդանանը՝ Սուրբ Ավազանի օրինակն են: Այս պատճառով Մովսեսի՝ Հորդանան գետը չանցնելն ու Մովաբի ձորի մեջ մնալը նշանակում է, որ քրիստոնեական սուրբ հավատի հայտնության ժամանակ հին օրենքը պետք է դադարեր:

Բացի այդ, Մովսեսի գերեզմանի անհայտ մնալը, իսկ Երուսաղեմում Հիսուս Քրիստոսի գերեզմանի բոլորին հայտնի լինելն ապացույց է, որ նոր օրենքը միշտ և հավիտյան պիտի մնա, այնպես որ Հիսուսի հարություն առած ժամանակ հրեշտակը հարության ավետիսը կանանց տալուց բացի, ասում է. «Եկե՛ք և տեսե՛ք դրված տեղը»: Արդարև այս խոսքից հայտնի է դառնում, որ Նրա սուրբ գերեզմանին մարդիկ պարտավոր են ամենամեծ հարգանք և երկրպագություն մատուցել:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902 թ.: