Արթուն և զգաստ լինելու մասին

Հայր Ապողոնի մասին ասում էին, թե նա մի աշակերտ ուներ, որին կոչում էին Իսահակ: Սա ուսանեց բոլոր բարի գործերը, ձեռք բերեց զարմանալի լռություն և հանդարտություն, և երբ եկեղեցի էր գնում, ոչ ոքի չէր թողնում, որ իր հետ խոսեն, այլ ասում էր. «Ամեն ինչ լավ է իր ժամանակին»: Եվ աղոթքն ավարտելուց հետո, կարծես հրից փախչելով` վազում էր իր սենյակը: Շատ անգամ աղոթքից հետո եղբայրներին տալիս էին պաքսիմատ և գինի, բայց նա չէր վերցնում: Նա ոչ թե եղբայրների օրհնությունից էր հրաժարվում, այլ լռություն էր պահպանում և աղոթքների հանդարտություն: Մի անգամ նա հի­վանդացավ այն աստիճան, որ մինչև անգամ անկողին ընկավ, և այս լսելով` եղբայրները եկան նրան տեսնելու: Երբ նստեցին, հարցրին նրան ցավերի մասին և ասացին. «Հա՛յր Իսահակ, ինչո՞ւ ես փախչում եղբայրներից, երբ աղոթքը վերջանում է»: Իսկ նա ասաց. «Ես եղբայր­ներից չեմ փախչում, քավ լիցի, այլ փախչում եմ դևերի խարդավանք­ներից: Եթե մեկը ճրագ ունի ձեռքին ու հապաղում է դրսում, ճրագը կհանգչի: Այդպես էլ մենք. մտքով լուսավորվում ենք սուրբ պատա­րագի ժամին, սակայն եթե մեր սենյակից դուրս երկար դեգերենք, մեր մտքերը կխավարեն»: Այսպիսին էր հայր Իսահակի կյանքը:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016