«Մի՛ մոռացեք հյուրասեր լինել»

Հյուրասիրությունը քրիստոնյայի սուրբ պարտականությունն է, որի միջոցով «ոմանք առանց իմանալու հրեշտակներին հյուրասիրեցին» (Եբր. 13:2): Այն քրիստոնեական առաքինություններից մեկն է, որի միջոցով մարդիկ միմյանց հանդեպ բարեհոգություն և հարգանք են ցուցաբերում: Այդ առատաձեռնությունը ոչ միայն նյութական է, այլ նաև հոգևոր: Հյուրասիրությունը համարվում է աստվածահաճո մարդկանց տարբերակիչ հատկանիշը: Հյուրասիրության լավագույն օրինակը ցույց տվեց Աբրահամ նահապետը: Նա վրանի դռան մոտ սպասում էր, որ անցորդ ճամփորդներին պատվի, որոնց թվում էին նաև երեք հրեշտակները: Մարդկային կերպարանքով երեք հրեշտակներ նրա վրանը գալով, մանկան ծնվելու ժամանակը հայտնեցին: Աբրահամը ընդունեց երեք հրեշտակներին, գլուխը խոնարհեց մինչև գետին, ծառաները լվացին նրանց ոտքերը, նա հյուրասիրեց ու պատվեց նրանց, որի համար և ստացավ Աստծու օրհնությունը (Ծննդ. 18): «Այնքան կարևոր է հյուրասիրությունը, որ Աբրահամին առիթ ընձեռնվեց հրեշտակների հյուրընկալելու: Չիմանալով նրանց ով լինելը՝ Աբրահամը նրանց հյուրընկալեց մեծ պատվով, ինչն էլ նրան մեծության արժանացրեց, եթե նա իմանար նրանց ով լինելը, այդ դեպքում նա որևէ մեծ բան արած չէր լինի»,- գրում են եկեղեցու հայրերը: Աբրահամի առաքինությունը արևի պես փայլեց աշխարհի առջև: Նա հաճելի էր թե՛ Աստծու և թե՛ մարդկանց համար: Աստծու ողորմածությամբ տեսակ-տեսակ բարիքների և պատվի արժանացավ, իր ծերության հասակում ժառանգի ծնունդն էլ Աստծու մասնավոր սիրո ու շնորհի փայլուն ապացույցը եղավ:

Ս. Հովհան Ոսկեբերանը «Մի՛ մոռացեք հյուրասեր լինել, որովհետև այդպիսով ոմանք առանց իմանալու հրեշտակներին հյուրասիրեցին» (Եբր. 13:2) հատվածը մեկնաբանելիս, նշում է, որ այստեղ չի ասում՝ եղեք հյուրասեր, այլ՝ մի մոռացեք հյուրասիրությունը: Եկեղեցու հայրերը հորդորում են ուղղակի չընդունել հյուրերին, այլ՝ ընդունել սիրով:

Քրիստոնեական սիրո առանձնահատկություններից է օտարներին հյուրասիրելը: Հյուրասերը լուսավորում է իր կացարանը սիրո լույսով ու ջերմությամբ: Քրիստոնեական սերը խտրականություն չի դնում օտարի և մերձավորի միջև, նման Երկնավոր Հորը, Ով Իր արեգակը ծագեցնում է թե՛ չարերի և թե՛ բարիների վրա, և անձրև է տեղացնում թե՛ արդարների և թե՛ մեղավորների վրա (Մատթ. 5:45):

Քրիստոնեական ընտանիքը մխիթարում է տառապյալներին, կերակրում է սովյալներին, ընդունում է օտարականներին և ջերմացնում դժբախտներին իր սիրով, բարությամբ, ուշադրությամբ, հոգատարությամբ ու մխիթարությամբ: Քրիստոս ասում է, երբ ճաշի կամ ընթրիքի հրավեր տաք, կանչեք նրանց, ովքեր ձեր պաշտպանության կարիքն ունեն, կանչեք անտուններին, սովածներին, թշվառներին (Ղուկ. 14:12-14):

Հյուրասիրությունը հնարավորություն է տալիս մարդուն լավագույն կերպով արտահայտելու իր հոգևոր հատկանիշները: Հյուրասեր մարդը ոչ միայն մարդկային երախտագիտությանն է արժանանում, այլ նաև Աստծու օրհնությանը: «Աշխարհիկ հարստությունը գործածեք այնպես, որ Աստծո բարեկամությունը շահեք, որպեսզի երբ այս աշխարհից դուրս ելնեք, հավիտենական հարկերի տակ ընդունեն ձեզ»,- գրում է ավետարանիչը (Ղուկ. 16:9):

«Ով ընդունում է մարգարեին՝ իբրև մարգարեի, մարգարեի հատուկ վարձ կստանա: Ով ընդունում է արդարին՝ իբրև արդարի, արդարի վարձ կստանա: Եվ ով այս փոքրիկներից մեկին նույնիսկ մի բաժակ սառը ջուր տա խմելու որպես իմ աշակերտի, վստահ եղեք, որ իր վարձը չի կորցնի» (Մատթ. 10:41-42):

Ցավոք, այսօր իրական հաղորդակցությունը երկրորդ պլան է մղվում. նրան փոխարինում է վիրտուալը: Որոշ մարդկանց կարծիքով ավելի հեշտ է հաղորդակցվել սոցիալական ցանցերի և հեռախոսի միջոցով, քան միմյանց հյուր գնալ: Հաղորդակցության այդպիսի միջոցները օտարացնում են մարդկանց, իսկ հյուրասիրության սովորույթն էլ՝ մոռացության մատնում:

Հյուրասիրությունը ոչ միայն քրիստոնյայի սուրբ պարտականությունն է, այն նաև իր մեջ հիանալի խոստում է կրում: «Ով ընդունում է ձեզ, ընդունած կլինի Ինձ, և ով Ինձ է ընդունում, ընդունած կլինի Ինձ ուղարկողին» (Մատթ. 10:40): Եթե հետևենք Տիրոջ այս խոսքին, ապա կիրագործենք նաև առաքյալի հորդորը. «Հյուրասիրությո՛ւն ցույց տվեք միմյանց՝ առանց տրտնջալու» (Ա Պետրոս 4:9):

Կազմեց Գայանե Սուգիկյանը