Մտքի արթնության կամ զղջման և արտասուքների մասին

Երկու արյունակից եղբայրներ` աշխարհից հրաժարված, գնա­ցին Նիտրիա լեռը՝ ոմն ծերի մոտ: Սրանց երկուսին էլ Աստված տվեց զղջման և արտասուքի շնորհը: Մի օր ծերը երազում տեսավ, որ եր­կու եղբայրներն էլ՝ յուրաքանչյուրն առանձին, աղոթքի մեջ էին և արտասուքներով թրջում էին իրենց մագաղաթները. մեկի գիրը հեշ­տությամբ ջնջվում էր, իսկ մյուսինը` տքնությամբ, քանզի պինդ թա­նաքի պես էր: Եվ ծերն աղաչեց Աստծուն մեկնել երազը: Եվ հրեշ­տակը գալով` նրան ասաց. «Մագաղաթների վրա գրվածները նրանց մեղքերն են, նրանցից մեկը, սակայն, բնական մեղքերով մեղանչեց, դրա համար էլ հեշտությամբ են ջնջվում, իսկ մյուսը պիղծ և աղտեղի հանցանքների մեջ շաղախվեց, դրա համար էլ նրան առավել ջանքեր ու տքնություններ են հարկավոր ապաշխարության և մեծ խոնարհու­թյան համար»: Դրանից հետո ծերն այն եղբորն ասաց. «Ջանա՛, եղ­բա՛յր, քանզի քո գրերը թանձր թանաքով և տքնությամբ են ջնջվում, բայց և այնպես կջնջվեն»: Եվ մինչև մահ չհայտնեց նրան իրողությու­նը, որպեսզի չխաթարի նրա հոժարությունը, այլ միայն այ՛ս էր ասում նրան. «Տքն՛իր, եղբա՛յր, և տքնությամբ կջնջվեն»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016