Արթնություն

Աստծո հրեշտակը մի ծաղկեգործի փուշ է նվիրում: Սա ուրախությամբ կանաչ փուշը վերցնում է ձեռքի ափերի մեջ, բայց այն ծակծկում է նրա մատները, և դժգոհում է, թե հրեշտակն ինչու է իրեն փուշ նվիրել, երբ ինքը դրախտի պարտեզի ծաղիկներից է խնդրել ու մի կողմ է նետում փուշը:

Հրեշտակն ասում է.

- Երբ այս փուշը մատներդ ծակծկում է, հոգիդ այդ ցավից արթնանում է ու երբեմն էլ` դրախտի ծաղիկների պես ծաղկում, որովհետև մարմնավոր այս թմբիրը քեզ թույլ չի տալիս տեսնել ո´չ դրախտը, ո´չ էլ երկնային, աննկարագրելի ծաղիկները...

Հովհաննես Մանուկյան