Ամենաթանկ նվերը

Մի ծեր իմաստուն քայլում էր ճանապարհով, նայում բնությանն ու հիանում գարնանային վառ գույներով: Հանկարծ մի տղամարդու տեսավ, որն անասելի ծանր բեռ էր տանում ուսերին դրած: Նկատելի էր, թե նրա ոտքերն ինչպես են ծալվում նման ծանրության տակ:

- Ինչո՞ւ ես քեզ այդպիսի տառապանքի մատնում,- հարցրեց ծերունին:

- Ես տառապում եմ, որպեսզի երեխաներս ու թոռներս երջանիկ լինեն,- պատասխանեց խեղճը,- իմ նախապապն իրեն ծանր աշխատանքի է մատնել հանուն պապիս, պապս՝ հանուն հորս, հայրս՝ հանուն ինձ, իսկ ես հանուն իմ երեխաների պիտի տառապեմ:

- Իսկ ձեր ընտանիքում որևէ մեկը երջանիկ եղե՞լ է,- հետաքրքրվեց իմաստունը:

- Դեռ ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռները երևի կլինեն,- երազկոտաբար բացականչեց տղամարդը:

- Ցավոք, անգրագետը չի կարող կարդալ սովորեցնել, իսկ խլուրդը երբեք արծիվ չի դաստիարակի,- հոգոց հանեց ծեր իմաստունը,- Նախ ինքդ պետք է սովորես երջանիկ լինել, և միայն այնժամ կկարողանաս երեխաներիդ էլ սովորեցնել: Հենց դա էլ քո ամենաթանկ նվերը կլինի:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի