Գրքեր

Արդարների խիզախումն առ Աստված

- Հա՛յր, նորընծա վանականներին ուղղված Ձեր նամակում գրում եք. «Չնայած ճշմարիտ վանականները հասկանում են, որ այն, ինչ ստանում են այս կյանքում, դրախտային ուրախության մի մասն է միայն և դրախտում այն շատ ավելին է լինելու, սակայն իրենց մերձավորի հանդեպ տածած մեծ սիրուց ցանկանում են դեռ ապրել երկրի վրա՝ աղոթքով մարդկանց օգնելու համար, որպեսզի Աստված միջամտի աշխարհի գործերին ու աշխարհն օգնություն ստանա»:

- Կարդա. «Վանականներն ուզում են երկրի վրա ապրել, որպեսզի տառապեն մարդկանց հետ միասին և աղոթքով օգնեն նրանց»:

- Հա՛յր, իսկ իսկական վանականը մյուս կյանքո՞ւմ էլ է օգնելու մարդկանց իր աղոթքով:

- Նա մյուս կյանքում էլ նրանց կօգնի իր աղոթքով, սակայն այն ժամանակ չի տառապի, ինչպես այժմ է նրանց ցավակից լինում: Նա երկրի վրա անհոգ կյանքով չի ապրում՝ «երջանիկ աչքերով ու փայլող դեմքով»: Սակայն, որքան մեծ ցավ է վանականն ապրում իր մերձավորի համար, այնքան մեծ է լինում աստվածային մխիթարությունը, և այդ փոխհատուցումն ինչ-որ առումով ազդակ է դառնում վանականի համար, որ նրա մերձավորն օգուտ է ստացել: Այդ դրախտային ուրախությունն աստվածային փոխհատուցումն է իր եղբոր համար կրած ցավի դիմաց:

- Հա՛յր, այսինքն, երբ սրբերից օգնություն ենք խնդրում, նրանք մեր տառապանքը չե՞ն կիսում:

- Ախր այնտեղ ցավ չկա, եղբա՛յրս: Որտե՞ղ տառապեն: Դրախտո՞ւմ: «Այնտեղ ո՛չ հիվանդություն կա, ո՛չ թախիծ, ո՛չ տրտունջ»*: Մի՞թե դրախտի մասին այդպես չի խոսվում: Դրանից բացի սրբերը [փորձով] գիտեն աստվածային այն փոխհատուցման մասին, որ ստանում են այս կյանքում տանջվող մարդիկ, և այդ գիտելիքը նրանց ուրախություն է պատճառում: Քանի որ, հակառակ դեպքում, Աստված Ինքն այդքան սեր, այդքան կարեկցանք ունենալով՝ ինչպե՞ս պետք է մարդկային այդ մեծ ցավը տաներ: Նա գիտի, թե տառապող մարդկանց աստվածային ինչպիսի փոխհատուցում է սպասվում և այդ պատճառով էլ կարող է այդ ցավը տանել: Այսինքն՝ մարդիկ որքան շատ են այստեղ տառապում, այնքան Աստված ավելի մեծ երկնային վարձք է նրանց համար պատրաստում Երկնքում: Իսկ մենք այդ ամենը չենք տեսնում, ուստի և ցավակցում ենք այն մարդկանց, ովքեր ցավի մեջ են: Բայց, եթե մարդ գոնե մի փոքր տեսնում է, թե տառապողներին մյուս կյանքում ինչ է սպասվում և գիտի նրանց ստանալիք աստվածային փոխհատուցման մասին, ապա նրա տառապանքն այնքան էլ մեծ չի լինում:  

- Հա՛յր, իսկ եթե Աստծուց օգնություն ենք խնդրում ննջեցյալի համար, ով դրա կարիքը չունի, ապա մեր աղոթքն ապարդյո՞ւն է:

- Ինչպե՞ս կարող է ապարդյուն լինել: Երբ ասում ենք. «Խաղաղություն պարգևիր Քո ծառա (այսինչին)», իսկ այդ մարդն այն կյանքում Աստծու մոտ է գտնվում, ապա նա չի վիրավորվում մեզանից: Ընդհակառակը՝ մեր աղոթքը գորովանքով է լցնում նրա սիրտը: «Մի տե՛ս է,- ասում է նա,- ես դրախտում՝ Աստծու մոտ եմ, իսկ նրանք անհանգստանում են»: Մեր աղոթքն այդկերպ ազդում է այդ մարդու բարեպաշտության վրա և մեզ համար Աստծուն աղոթելիս՝ մեզ ավելի շատ է օգնում: Սակայն, դրանից բացի, որտեղի՞ց գիտես, թե այս կամ այն ննջեցյալն ինչ վիճակում է գտնվում: Նախ և առաջ, իհարկե, պետք է աղոթես այն մարդկանց համար, ովքեր, ըստ քո իմացության, վշտացրել են Աստծուն իրենց երկրային կյանքում: Այնուհետև պետք է աղոթել նրա նման մյուս ննջեցյալների համար, իսկ դրանից հետո՝ ընդհանրապես բոլոր ննջեցյալների համար:

 

* «Սրբերիդ հետ դասիր…» հոգեհանգստյան շարականից:

 

Հայր Պաիսիոս Աթոսացի

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը

 

19.10.22
ԲաԺանորդագրվել
Ընթերցել նաև
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․